Ο φανατισμός των αγορών

Γράφει ο Χρήστος Μαχαιρας

«E» 17/2

Η ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΗ ίσως ατάκα των χρόνων της παγκοσμιοποίησης ήταν το περίφημο «It’s the economy, stupid...». Η φράση ανήκε στους συμβούλους του Μπιλ Κλίντον και χρησιμοποιήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία κατά του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, στις εκλογές του 1992. Από τότε, ανασύρεται όχι μόνο για να υπογραμμίζει την αναμφισβήτητη επιρροή των οικονομικών εξελίξεων, αλλά και για να θυμίζει σε όποιον το ξεχνά ποιος είναι «το αφεντικό» στις διεθνείς εξελίξεις...

 

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, μετά την πτώση του τείχους και την κατάρρευση του «υπαρκτού», το μπρα ντε φερ οικονομίας - πολιτικής έληξε με συντριπτική επικράτηση της πρώτης επί της δεύτερης. Η κυριαρχία μάλιστα των αγορών ήταν τέτοιας έκτασης, που ανάγκασε την παγκόσμια πολιτική τάξη να υποκλιθεί στα θέσφατα των διεθνών οίκων και στη χρηματιστηριακή «ορθοδοξία». Η οικονομική κρίση του 2008 είναι αλήθεια ότι καρδιοχτύπησε το σύστημα, αλλά η θεότητα της οικονομίας εξακολουθεί να λατρεύεται με τρόπο σχεδόν φανατικό.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, για παράδειγμα, της δημοσιονομικής περιπέτειας που περνάει η Ελλάδα, αποδεικνύεται ότι οι αποφάσεις στην Ευρώπη λαμβάνονται, πρωτίστως, με γνώμονα τις κατευθύνσεις που υποδεικνύουν τραπεζικές ελίτ και διεθνείς οίκοι. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάστηκε να επικρατήσουν πολιτικές που αντιλαμβάνονται την Ενωση όχι ως ενιαίο κοινωνικό χώρο, αλλά ως ενιαία αγορά, και να πρυτανεύσουν αντιλήψεις που ενταφίασαν τον στόχο της πολιτικής ενοποίησης στον βωμό της πιο άτεγκτης δημοσιονομικής πειθαρχίας.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, το χάλι των δημόσιων οικονομικών και η απίστευτη κατάσταση που κληροδότησαν στη χώρα ο Καραμανλής και οι «Ροβεσπιέροι» του, προσφέρουν άλλοθι σε όσους βλέπουν τους αδύναμους κρίκους της Ενωσης, όπως εμείς, ως εργαστήρια δημοσιονομικών εφαρμογών και όχι ως κοινωνίες με ανάγκες. Δικαιούμαστε να υποθέτουμε, ωστόσο, ότι στο μείγμα «οικονομίας - πολιτικής» άλλες θα ήταν οι δοσολογίες, αν η Ευρώπη δεν είχε παραδοθεί εδώ και χρόνια με σηκωμένα τα χέρια στον μονεταρισμό.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ στον Κλίντον, όλοι αυτοί που μας κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο, τραπεζίτες, πολιτικοί και media, είναι σαν να μας λένε: «είναι η οικονομία, βλάκες...». Και θα εξακολουθούν να μας το λένε, όσο η Ευρώπη λειτουργεί απλά και μόνο σαν ένα οικονομικό κλαμπ, χωρίς αλληλεγγύη, συνοχή και πολιτική ψυχή...
ethnos.gr