Περιμένοντας τους Κινέζους

Περιμένοντας τους Κινέζους

Η κυρίαρχη αιτία που η Αθήνα άργησε να λάβει μέτρα ήταν η ακλόνητη πίστη πολιτικών, που συμμετέχουν σε υψηλούς κυβερνητικούς κύκλους, ότι ο δανεισμός του 2010 ύψους 54 δισ. ευρώ ήταν απολύτως εξασφαλισμένος. Παρά τις διαψεύσεις, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η κυβέρνηση πίστευε ότι η Κίνα ήταν έτοιμη να καλύψει σχεδόν τις μισές δανειακές ανάγκες της Ελλάδας.

Μόνο που η κινεζική γενναιοδωρία δεν ήλθε ποτέ, όπως ποτέ δεν ήλθαν τα κασόνια με τα πυρομαχικά που οι ξένες δυνάμεις υπόσχονταν να στείλουν στον δοκιμαζόμενο ελληνικό στρατό, καθώς οπισθοχωρούσε στη Μικρά Ασία, λίγο πριν από την καταστροφή του 1922. Η κυβέρνηση σπατάλησε τέσσερις μήνες «περιμένοντας τους Κινέζους», διότι οι Κινέζοι «ήσαν μια κάποια λύσις», για να παραφράσουμε το ποίημα «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Κωνσταντίνου Καβάφη. Μια «λύσις» που επέτρεπε τη διαιώνιση της χίμαιρας της «ήπιας προσαρμογής».

Ετσι εξηγείται η πρωτοφανής καθυστέρηση στη στελέχωση του κράτους. Ετσι εξηγείται γιατί κάθε επόμενο πακέτο μέτρων ερχόταν πολύ αργά για να φαίνεται αρκετό να διορθώσει το χάος της προηγούμενης διακυβέρνησης. Ετσι εξηγείται γιατί σχεδόν όλοι στο εξωτερικό πιστεύουν πια ότι οι μοναδικοί που μπορούν να εφαρμόσουν μέτρα σε αυτή τη χώρα είναι οι άνθρωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Κάπως έτσι, αντί να έλθουν οι Κινέζοι, άνοιξε μια κερκόπορτα στην ευρωζώνη από την οποία εισβάλλουν ορδές οπλισμένων κερδοσκόπων που ποντάρουν δισεκατομμύρια ευρώ στην υποτίμηση του ευρώ, όπως πόνταρε το 1992 ο Τζορτζ Σόρος στην έξωση της στερλίνας από τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (και κέρδισε). Οι κερδοσκόποι αντιλήφθηκαν ότι οι «φρουροί της ευρωζώνης» θα ακινητοποιηθούν μπροστά στο εξής παράδοξο: ότι το πολιτικό και οικονομικό κόστος μιας διάσωσης κράτους-μέλους της ευρωζώνης είναι εξίσου δυσθεώρητο με το κόστος της μη διάσωσης. Αν σώσουν μια χώρα, άλλες θα μπουν στη σειρά απαιτώντας ίση μεταχείριση με αποτέλεσμα, τόσο το οικονομικό κόστος όσο και οι λαοί που θα το καλύψουν, να εκραγούν ταυτόχρονα. Αν δεν τη σώσουν, τότε τα δάνεια που έχει λάβει δεν θα αξίζουν ούτε το χαρτί επάνω στο οποίο γράφτηκαν. Και ότι η «επιδημία» θα μεταδοθεί στα δάνεια ακόμη και «υγιών» χωρών και τραπεζών. Το πλήγμα στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα θα μπορούσε να είναι ιστορικών διαστάσεων οδηγώντας την ευρωπαϊκή οικονομία σε «εποχή των παγετώνων» .

Κάποιοι λένε ότι ίσως πλησιάζει το τέλος της ευρωζώνης όπως την ξέρουμε, αφού είτε θα μετεξελιχθεί σε μια πολιτική ένωση (όπου η κεντρική κυβέρνηση θα διασώζει τις «Πολιτείες», όπως γίνεται στις ΗΠΑ) είτε τα αδύναμα κράτη θα επιστρέψουν αργά ή γρήγορα στο νόμισμά τους. Ενώ λοιπόν η Ελλάς, μοιραία και ανυποψίαστη περίμενε τους Κινέζους και συζητούσε για την «πράσινη ανάπτυξη» , άνοιξε χωρίς να το θέλει την κερκόπορτα για ένα πολύ μεγαλύτερο κερδοσκοπικό και γεωπολιτικό παιχνίδι, το οποίο πρώτη από όλους κινδυνεύει να το πληρώσει.

papadopoulos@dolnet.gr
Παύλος Παπαδόπουλος
ΒΗΜΑ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_4793.html#ixzz0ftCIHJ7q