Εμπρηστής του κοινωνικού κράτους

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

«E» 25/2

Πανηγυρικός ήταν ο τίτλος -οκτάστηλος!- στη δεύτερη και τρίτη σελίδα της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» την Κυριακή «Νέα πραγματικότητα: εμπρησμός του κοινωνικού κράτους. Και ο νέος Νέρωνας είναι ο Βέστερβελε». Ο Γκίντο Βέστερβελε είναι ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών της χώρας, φανατικός εχθρός της χορήγησης βοήθειας προς την Ελλάδα και υπέρμαχος της παραπομπής της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ο Βέστερβελε είναι αρχηγός του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), του κόμματος με τα... «πολιτικά λαμόγια» της Γερμανίας που επί δεκαετίες προσκολλάται ως «παράσιτο» είτε στους δεξιούς χριστιανοδημοκράτες είτε στους σοσιαλδημοκράτες, με μοναδική «ιδεολογία» τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση! Το FDP είναι ένα κόμμα που στις τάξεις του έχει συμπεριλάβει ως κορυφαία στελέχη άτομα όπως τον πρώην αντιπρόεδρο του Γιούργκεν Μέλεμαν, ο οποίος αυτοκτόνησε στις 5 Ιουνίου 2003, μία μόλις ώρα από τη στιγμή που η γερμανική Βουλή αποφάσισε ομόφωνα να άρει τη βουλευτική ασυλία του για να δικαστεί για σωρεία απατών! Τα αναφέρουμε αυτά για να αντιληφθούμε ποια είναι η ποιότητα των Γερμανών πολιτικών, επειδή υπάρχει στη χώρα μας η αφελής και εσφαλμένη εντύπωση ότι δήθεν οι Γερμανοί πολιτικοί είναι «αμέμπτου ηθικής». Θα επαναλάβουμε ότι ο ίδιος ο Βέστερβελε αποκαλείται από τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες «λακές των φοροφυγάδων» γιατί υποστήριζε ότι δεν πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι γερμανικές αρχές λίστα με τις παράνομες καταθέσεις ζάπλουτων Γερμανών στην Ελβετία!
Η συζήτηση για το κοινωνικό κράτος στη Γερμανία έχει... «σοσιαλιστικά (!)» χαρακτηριστικά κατά τον Βέστερβελε, ο οποίος χαρακτήρισε «κυνική» τη συζήτηση «όταν εκείνοι που δουλεύουν, που ξεχωρίζουν, που είναι επιμελείς πρέπει να ζητήσουν και συγνώμη από πάνω γιατί κατόρθωσαν να κρατήσουν κάτι από την εργασία τους» και έτσι γίνονται «ηλίθιοι του έθνους».
Η ατάκα του Βέστερβελε, όμως, σε άρθρο του στην ακροδεξιά «Ντι Βελτ», που έκανε θραύση, ήταν ότι «όποιος υπόσχεται στον λαό ευημερία χωρίς προσπάθεια, τον προσκαλεί σε παρακμή της εποχής της πτώσης της Ρώμης».
Αυτό έγινε αμέσως σύνθημα της γερμανικής Δεξιάς: «Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη», ήταν ένας εντυπωσιακός τίτλος της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία σημείωνε με φρίκη στον υπότιτλο: «Το γερμανικό κοινωνικό κράτος ξεκίνησε ισχνό.
Με την πάροδο των χρόνων όμως πάχυνε αρκετά. Τώρα βρίσκεται η ικανοποίηση των αναγκών ακόμη και υπό την προστασία του Συντάγματος»!
«Εκτροχιασμό» χαρακτήρισαν τις θέσεις του Βέστερβελε οι σοσιαλδημοκράτες. «Προσπαθεί αδίστακτα να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη εναντίον των ανέργων και παίζει με τη φωτιά σε ό,τι αφορά στην κοινωνική ειρήνη στη χώρα», είπαν οι Πράσινοι. Για «ψυχρά υπολογισμένο ταξικό πόλεμο από τα πάνω», κατηγόρησε τον Βέστερβελε η γερμανική Αριστερά.
Η ουσία όμως είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση και η γερμανική Δεξιά έχουν βάλει στο στόχαστρο την κατάλυση του κοινωνικού κράτους. Και όταν βεβαίως αυτό το επιχειρούν μέσα στην ίδια τη Γερμανία, είναι προφανές ότι θα επιχειρήσουν δέκα φορές περισσότερο να γκρεμίσουν τα συστήματα κοινωνικής προστασίας σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Ανεξάρτητα από τα δημόσια ελλείμματα και χρέη, λοιπόν, το Βερολίνο είναι αποφασισμένο να πιέσει τις κυβερνήσεις των «27» να λάβουν μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δεν πρόκειται για γραμμή που αποσκοπεί απλώς σε «μικροκομματικά» εκλογικά οφέλη, ούτε αντανακλά απλώς τον «εκτροχιασμό», την αχαρακτήριστη συμπεριφορά ενός πολιτικού. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή των γερμανικών ελίτ, των κύκλων δηλαδή που χαράζουν τη στρατηγική και της ΕΕ.
Υπ’ αυτό το πρίσμα η θέση της γερμανικής Αριστεράς ότι έχουμε να κάνουμε με «ψυχρά υπολογισμένο ταξικό πόλεμο από τα πάνω» περιγράφει πολύ πιο αντικειμενικά την πραγματικότητα που διαμορφώνεται και την οποία έχουν να αντιμετωπίσουν και οι Ελληνες εργαζόμενοι, όπως και όλος ο ελληνικός λαός.
Γαλλία
Δύο κοινωνίες παράλληλες
Συνυπάρχουν στη Γαλλία δύο κοινωνίες παράλληλες, αναφέρει στην έκθεσή του ο Διαμεσολαβητής της Δημοκρατίας: «Μια επίσημη που γνωρίζουμε όλοι και μια άλλη υπόγεια που ζει με τα επιδόματα, τη μαύρη εργασία και τα δίκτυα», αναφέρει. «Κοιτάξτε τι συνέβη κατά τη διάρκεια δύο προεδρικών προεκλογικών εκστρατειών. Το 1995, το μεγάλο θέμα ήταν η πάλη εναντίον του κοινωνικού ρήγματος, αναρωτιόμασταν τότε ακόμη πώς να ζήσουμε μαζί με τον άλλον. Επτά χρόνια αργότερα, το 2002, το κυρίαρχο θέμα έγινε η ασφάλεια, πώς να προστατευθούμε από τον άλλον σε μια κοινωνία κομματιασμένη, ανήσυχη και χωρίς συλλογική ελπίδα», δηλώνει στην εφημερίδα «Μοντ» ο συντάκτης της έκθεσης, Ζαν - Πολ Ντελβουά.
ΕΘΝΟΣ