Για τα μάτια του Γιώργου!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

«E» 27/2

Να βλέπει κανείς τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να «σφάζονται» για τα... μάτια του Γιώργου Παπανδρέου, ε, αυτό πια είναι από τα ανήκουστα! Και όμως αυτό το κλίμα άρχισε να επικρατεί από την Πέμπτη, με τον Ελληνα πρωθυπουργό να προσκαλείται εσπευσμένα σε διάστημα 24 ωρών να επισκεφθεί το Βερολίνο την Παρασκευή και την Ουάσιγκτον την επόμενη Τρίτη! Χώρια που κατέφθασε απροσδόκητα στην Αθήνα ο πολύς Γιόζεφ Ακερμαν, ο ισχυρός άνδρας της πανίσχυρης Ντόιτσε Μπανκ και άρχισαν να κυκλοφορούν τρελές φήμες, που ημιδιαψεύστηκαν, περί γερμανικής πρόθεσης αγοράς ελληνικών ομολόγων ακόμη και 15 δισ. ευρώ!

Είναι νωρίς ακόμη για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι η γερμανική ηγεσία αντιλήφθηκε ότι η σκληρή γραμμή που ακολουθεί εναντίον της Ελλάδας και η ενορχηστρωμένη καμπάνια δυσφημι­στι­κών επιθέσεων των γερμανικών μέσων ενημέ­ρω­σης που τη συνοδεύει, υπερέβη­σαν τα όρια ανοχής του ελληνικού λαού και ως εκ τούτου επιβάλλεται η αλλαγή γερμανικής πολιτικής. Χρειάζεται να περι­μέ­νουμε λίγο για να το διαπιστώσουμε αυτό.
Το βέβαιο είναι πως το Βερολίνο συνειδητοποίησε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έδειχνε τελευταία όλο και πιο αποφασισμένος να οδηγήσει την Ελλάδα στα νύχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ. Παρόλο που η υπαγωγή στο ΔΝΤ είναι το έσχατο σκαλο­πάτι εξαθλίωσης μιας χώρας, το Μέγαρο Μαξίμου και πολλοί υπουργοί με επικε­φαλής τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου προσπαθούσαν να εξωραΐσουν αυτή την εξευτελιστική επιλογή και να την εμφανίσουν ως δήθεν ανεκτή στα μάτια του ελληνικού λαού.
Το αντιγερμανικό κλίμα για το οποίο προειδοποιούσαμε την περασμένη Κυριακή εκδηλώθηκε ήδη με σφοδρότητα τις προηγούμενες μέρες και σαρώνει την ελληνική κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης και μεγάλο τμήμα του πολιτικού κατεστη­ζμένου της χώρας. Ισως αυτό να βοήθησε την καγκελάριο Μέρκελ να αντιληφθεί ότι η γερμανική επιθετικότητα γινόταν πλέον μπούμερανγκ εναντίον των γερμανικών συμφερόντων. Καθώς ο ελληνικός λαός αναπτύσσει έντονη δυσαρέσκεια εναντίον της ΕΕ και του Βερολίνου, πολύ ευκολότερα θα μπορούσε να οδηγηθεί από την κυβέρνηση προς το ΔΝΤ.
Ολέθρια για την Ελλάδα θα ήταν, φυσικά, μια τέτοια επιλογή προσφυγής στο ΔΝΤ. Σε απολύτως καμία περίπτωση δεν πρέπει να υλοποιηθεί. Ακόμη και αν ο πρωθυπουργός αποφασίσει κάποια στιγμή να συγκρουστεί με την ΕΕ, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ψάξει να βρει χρήματα από τους Κινέζους, τους Αραβες ή τους Ρώσους, όσο και αν εξοργιστούν οι Ευρωπαίοι, παρά από το ΔΝΤ. Προτιμότερο για τον ελληνικό λαό, φυσικά. Ο λόγος είναι απλός.
Η ΕΕ είναι πολιτικός οργανισμός. Οσο σκληρούς όρους και αν θελήσει να επιβάλει στον οικονομικό τομέα, η συζήτηση θα γίνει σε πολιτικό επίπεδο. Σε πολιτικό επίπεδο επίσης θα παρακολου­θείται η εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν π.χ. η ΕΕ προσπαθήσει να επιβάλει την κατάργηση του δώρου του Πάσχα ή του επιδόματος αδείας και καεί δικαιολο­γη­μένα η Αθήνα από τις αντιδράσεις των οργισμένων μαζών, ο Ελληνας πρωθυ­πουρ­γός μπορεί να πει στους Ευρωπαίους «ορίστε πού οδηγεί η ηλίθια πολιτική σας» και να ανακαλέσει το μέτρο για να επανα­φέρει την κοινωνική ειρήνη. Οι άλλοι ηγέτες της ΕΕ θα συναινέσουν θέλοντας και μη.
Το ΔΝΤ είναι αδιάφορο για οποιαδή­ποτε κοινωνική αναταραχή προκαλεί η πολιτική του. Είναι άλλωστε συνηθισμένο σε τέτοιες καταστάσεις, γιατί σε κάθε χώρα που πέφτει στα νύχια του ΔΝΤ πάντα σχεδόν σημειώνονται κοινωνικές εκρήξεις και όχι σπάνια συγκρούσεις μέχρι και με νεκρούς. Το ΔΝΤ είναι επίσης αδιάφορο για την τύχη των κυβερνήσεων που προσφεύγουν σε αυτό. Χωρίς κανένα έλεος, τους κόβει τη δόση του δανείου που θα τους έδινε, αν οι λαϊκές αντιδράσεις καθιστούν αδύνατη την εφαρμογή της πολιτικής που υπαγορεύει. Αλλωστε, οι περισσότερες κυβερνήσεις που προσφεύγουν στο ΔΝΤ καταρρέουν υπό το βάρος της οργής του κόσμου.
Οι μέρες είναι κρίσιμες. Σε δύο εβδομάδες θα έχει κριθεί αν η κυβέρνηση Παπανδρέου θα επιλέξει την ΕΕ ή το ΔΝΤ. Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές την Τετάρτη, πάντως, είπαν το πρώτο «όχι» στα μέτρα εξοντωτι­κής λιτότητας. Θα χρειαστούν κι άλλα για να λάβουν το μήνυμα οι ηγέτες της ΕΕ.
ΕΘΝΟΣ