Ωρα τελικών αποφάσεων
Τις ημέρες αυτές, στις ζωηρές συζητήσεις που γίνονται για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας, όλοι προσπαθούν να υπολογίσουν το πλήθος κατά το οποίο αυξήθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Γιάννη Στουρνάρα, η καθαρή αύξηση, μετά δηλαδή τις αποχωρήσεις, ήταν ότι προστέθηκαν 75.000 υπάλληλοι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βουλή. Σύμφωνα με δημοσιεύματα την τελευταία «πενταετία ο πληθυσμός των εργαζομένων στο Κοινοβούλιο έχει διπλασιαστεί, ενώ σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το κάθε είδους προσωπικό που συνδέεται μισθολογικά με τη Βουλή είναι υπερτριπλάσιο». Και είναι απορίας άξιο γιατί ο πρόεδρος της Βουλής δεν ανακοινώνει τα πραγματικά στοιχεία.
Μπορεί όμως, σπεύδουν να αναρωτηθούν όλοι, να γίνει κάτι μ’ αυτό; Αφού κανείς δεν μπορεί να απολυθεί! Ακούγεται λογικό. Οσο «λογικό» είναι ότι οι 100.000 άνεργοι που θα προστεθούν στην πλάτη της ολοένα και λιγότερο παραγωγικής οικονομίας, θα προέρχονται όλοι από τον ιδιωτικό τομέα.
Είμαστε μια θαυμάσια κατάσταση. Αποδεχόμαστε πως η κοινωνία των 2/3 θα υποφέρει, αρκεί να μη θιγεί τίποτε απολύτως στο υπόλοιπο τρίτο. Οταν όμως δεν μπορεί κανείς να μειώσει το προσωπικό, δεν είναι αναμενόμενο να μειώσει την αμοιβή του; Η κυβέρνηση, ακόμη σήμερα, δεν έχει ξεκαθαρίσει τις σχετικές αποφάσεις της. Οσο καθυστερεί, τόσο υποδαυλίζει τις αντιδράσεις.
Παράδειγμα ο αυθάδης κ. Θώδης. Δεν τον γνωρίζω. Είμαι μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι χρειάζεται να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών και ο αριθμός των υπαλλήλων. Ταυτοχρόνως. Δεν ανήκω σε «εξωθεσμικά κέντρα που επιχειρούν να πλήξουν την αξιοπιστία των θεσμών της Δημοκρατίας». Απορρίπτω, ως πολίτης και όχι από αυτή τη θέση, την απειλή του προέδρου του Συλλόγου Υπαλλήλων της Βουλής για «κινητοποιήσεις, σε περίπτωση που επιχειρηθούν περικοπές».
Αλλο παράδειγμα, οι εφοριακοί. Σύμφωνα με τον «ισόβιο» πρόεδρο συνδικαλιστή, η ομάδα αυτή των ορκισμένων να υπηρετούν το δημόσιο ταμείο στελεχών του κράτους αντιλαμβάνεται «τη δραματική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα». Ακόμη καλύτερα: δέχονται την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης και την ενιαία κλίμακα, άντε και το πάγωμα μισθών. Ομως, δηλώνει ο ίδιος «δεν μπορούμε να αποδεχθούμε μείωση που φθάνει τα 700 ευρώ τον μήνα». Από τα πόσα θα γίνουν όλα αυτά δυσάρεστα, δεν μας το λένε οι προγραμματισμένοι απεργοί.
Οι δύο αυτές ομάδες δεν είναι οι μόνες που εκβιάζουν υπουργούς και άλλα στελέχη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου πίστευσε, πριν από τις εκλογές, όσα έλεγε ο κ. Ι. Γρίβας για τα δήθεν 30+ δισ. ανείσπρακτων φόρων που τάχα περιμένουν να τα τρυγήσει η πράσινη φορολαβίδα. Φαντασθείτε ότι σε αυτά ήταν και τα 5+ δισ. που δήθεν χρώσταγε η σκανδαλώδης «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή», ενώ οι ίδιοι οι συνάδελφοι του κ. Προέδρου τα είχαν διαγράψει.
Με αποτέλεσμα να εκτεθούν ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (Μεσσηνίας) -ο κ. Δημήτρης Κουσελάς- και ένας υφυπουργός Οικονομικών -ο κ. Φ. Σαχινίδης (Λάρισας) - ως να βρίσκονται ακόμη στην αντιπολίτευση. Αν -και οι δυο τους- είχαν χρησιμοποιήσει τον χρόνο τους για να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που έχει η ασφαλιστική Ασπίς (πριν σκάσει και καμία ακόμη...), θα είχαν προσφέρει δημόσια υπηρεσία. Εξάλλου, ο κ. Σαχινίδης μας χρωστά και τα στοιχεία για την πορεία των εισπράξεων του κράτους τους τελευταίους μήνες. Κάτι καλό θα έχει να επιδείξει ο μηχανισμός, εφόσον έχει αναταχθεί και ξεπεράσει την ύποπτη αποδιοργάνωση που του είχε επιβληθεί επί Ν.Δ.!
Είναι καιρός να σοβαρευτούμε. Απειλές προνομιούχων, ύβρεις άνευ αποδείξεων και άλλα παρόμοια, την ώρα που η Ελλάδα ζητεί και ετοιμάζεται να δεχθεί τη Νέα Κοινοτική Βοήθεια, είναι καλό να αντιμετωπιστούν με σιδηρά πυγμή. Η οποία, δυστυχώς, λείπει πλήρως από την κυβέρνηση. Οι αποφάσεις είναι πολιτικές και όχι τεχνοκρατικές.
Οσο η πολιτική αποφασιστικότητα απουσιάζει, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα. Ο Στέφανος Μάνος έχει δίκαιο όταν λέει ότι είναι η ώρα «να σηκώσει το τηλέφωνο ο Γιώργος και να ζητήσει από τον Αντώνη» μια συνάντηση στην οποία θα συμφωνήσουν για τις άμεσες περικοπές δαπανών που πρέπει να γίνουν. Εκεί θα βρίσκεται άλλωστε το βάρος των παρατηρήσεων και υποδείξεων που θα περιλαμβάνει η Γνώμη με την οποία η Επιτροπή θα διατυπώνει τους Ορους Εγκρισης του Προγράμματος Σταθερότητας από το ΕΚΟ/ΦΙΝ της 16ης Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε, η Επιτροπή θα συνυπολογίσει και τα απτά μέτρα που θα έχει (ήδη και επιτέλους) λάβει η ελληνική κυβέρνηση.
Η έγκριση αυτή είναι το διαβατήριό μας για τη συνέχιση του κρατικού δανεισμού. Επιπλέον, στην ίδια βάση, το Συμβούλιο μπορεί να εξετάσει, εφόσον φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τη Διάσωση της Ελλάδας. Πάντοτε στην Ενωμένη Ευρώπη υπήρχε η πρόβλεψη για μια έκτακτη ανάγκη. Πράγματι, το άρθρο 122 της ενοποιημένης προβλέπει: «Οταν ένα κράτος μέλος αντιμετωπίζει δυσκολίες ή διατρέχει μεγάλο κίνδυνο (…) το Συμβούλιο μπορεί να αποφασίσει να του χορηγήσει, υπό ορισμένους όρους, χρηματοδοτική ενίσχυση». Οταν οι διαψεύσεις θα έχουν τελειώσει και η τελευταία ελπίδα να παύσει η Ελλάδα να αποτελεί τον άμεσο κίνδυνο για την Ευρωζώνη, ο κ. Παπανδρέου θα έχει καταφέρει την πιο σκληρή «σωτηρία» για τη χώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου