Άσωτος υιός και αναποφάσιστοι γονείς
ΦΩΤΟ REUTERS
Ο Α. Παπανδρέου το 1985 διαπραγματεύθηκε και πέτυχε από την τότε ΕΟΚ τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Μια κεντρική ιδέα του από το 1961 όταν με εντολή Καραμανλή έφτιαχνε το ΚΕΠΕ.
Και γιατί να συγκλίνουν είναι το ερώτημα; Η απάντηση κάθε φορά η ίδια. Αν οι οικονομίες δεν συγκλίνουν τότε ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων, ούτε τα εκπαιδευτικά συστήματα, ούτε τα κοινωνικά δικαιώματα, ούτε οι ελευθερίες θα μπορέσουν να είναι ίδιες. Οι ταχύτητες θα είναι τουλάχιστον δύο και η συνοχή της κοινότητας εξαιρετικά επισφαλής.
Από τότε το 1985, σε μια Ευρώπη που άρχισε να συζητά σοβαρά το θέμα πολιτικής ένωσης, η Ελλάδα άρχισε ως η πιο φτωχή, αδύναμη οικονομία, να δέχεται αφειδώς τα χρήματα, τις επιδοτήσεις των Ευρωπαίων για να συγκλίνει, δηλαδή να επενδύσει, να μετασχηματισθεί , να συμπορευθεί.
Τότε, το 1985, είχε προηγηθεί η Παπανδρεική σεισάχθεια, η τεράστια ανακατανομή εισοδήματος και όχι μόνο, που επεδίωξε, συναιρώντας το χρόνο να διορθώσει, από άποψη παροχών, στρεβλώσεις και καθυστερήσεις και αδικίες 40 χρόνων μονόπαντης διακυβέρνησης.
Τα ΜΟΠ και στη συνέχεια οι επιδοτήσεις της ενιαίας αγοράς ήρθαν σα μάνα εξ ουρανού σε μια κοινωνία που άρχισε να ζει στο όνειρο του καταναλωτικού εξευρωπαϊσμού, της ταύτισης ελευθερίας με απόλαυση και βιοτικού επιπέδου με κατανάλωση, μα που δεν είχε τα λεφτά να τα στηρίξει.
Η οδυνηρή διαπίστωση που σήμερα μπορούμε να κάνουμε είναι πως τα λεφτά από τότε τα φάγαμε και συνεχίσαμε να τα τρώμε. Δεν τα επενδύσαμε.
Διόγκωση δημοσίου τομέα, προσλήψεις χωρίς νόημα άλλο από το ρουσφέτι.
Υπαλληλοποίηση των αγροτών με αποζημιώσεις, ενισχύσεις και επιδοτήσεις.
Καχεκτικές επεμβάσεις όμως με δυσθεώρητο κόστος στον παραγωγικό ιστό.
Ανυπαρξία πολιτικών για την επιχειρηματικότητα , με αποτέλεσμα και ο ιδιωτικός τομέας να είναι στο ίδιο χάλι ανταγωνιστικότητας με το δημόσιο.
Διάλυση, ναι διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Και έπονται άλλα τόσα και τόσα άλλα.
Στα όρια της χρεοκοπία φτάναμε κάθε τόσο -1986, 1991, 1994 αλλά στην ουσία μας έσωζε η ευνοϊκή διεθνής συγκυρία, η δυνατότητα υποτίμησης της δραχμής και η αμελητέα σημασία μας για τα διεθνή και Ευρωπαϊκά δεδομένα .
Η οικογένεια λεφτά είχε και το ότι το αποπαίδι βγήκε λίγο τσόγλανος δεν πείραζε και πολύ.
Στα 25 χρόνια με εξαίρεση την υπουργία Μάνου το 1992-1993 και τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη, κανένας πολιτικός , όσο κι αν δοξάζουμε την υστεροφημία του, δεν προσπάθησε έστω να πει την αλήθεια. Πως δηλαδή τα λεφτά και η καλοπέραση ήταν με δανεικά. Απλώς πίεζε για περισσότερα δανεικά ώστε να επαίρεται μετά για ρυθμούς ανάπτυξης και να εξασφαλίζει την επανεκλογή του.
Η καλή συνταγή συνεχιζόταν από τις ανέμελες ηγεσίες αυτής της χώρας και τους απολύτως κακομαθημένους υπηκόους- για πολίτες λόγος δεν γίνεται- σε έναν απόλυτο συγχρονισμό ανευθυνότητας.
Κι αν κάποιος όλα αυτά τα χρόνια ψέλλιζε καμιά κουβέντα έβρισκε τον μπελά του, ουδείς, υπήκοος ή κυβερνήτης, είχε όρεξη να τον ακούσει. Οι Κασσάνδρες θα διαψευσθούν, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μη μας ξενερώνεις, ήταν οι πιο ήπιες από τις εκφράσεις του συρμού.
Έγιναν όμως δυο μοιραία λάθη εκτιμήσεων.
Αγνοήθηκε η σημασία της εισόδου στο Ευρώ και η αδυναμία διεύθυνσης της παγκοσμιοποίησης.
Με το Ευρώ τέλος οι υποτιμήσεις όταν τα δανεικά στερεύουν.
Με την αδυναμία διεύθυνσης της παγκοσμιοποίησης, οι αγορές δηλαδή οι κερδοσκόποι, δηλαδή οι έμποροι χρήματος, είναι σε θέση, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και αστάθειας, με τεράστια αποτελεσματικότητα να σχεδιάζουν στρατηγικές επιλέγοντας κάθε φορά τον αδύναμο κρίκο που το σπάσιμό του θα παράγει ντόμινο. Μ ε απλά λόγια ο αμελητέος, π.χ. η Ελλάδα, σε κάποια στιγμή αδυναμίας μπορεί να επιλεγεί ως στόχος, γιατί η διάλυσή του θα επιφέρει αλλαγές στο Ευρώ, που είναι παγκόσμια δύναμη. Τσακώνονται οι ελέφαντες στου μυρμηγκιού την πλάτη !
Αυτά τα δυο μας τέλειωσαν την κραιπάλη, μιας και για κακή μας τύχη μας πήραν χαμπάρι και οι δανειστές και οι κερδοσκόποι.
Στην παραβολή του άσωτου υιού κερδίζουμε πανάξια το ρόλο του ασώτου
Το ερώτημα από την άλλη πλευρά αφορά ακριβώς στις οικογένειες δηλαδή στους γονείς. Τι έκαναν και τι κάνουν για να συμμαζέψουν τον άσωτο. Η λογική της παραδειγματικής τιμωρίας έχει πρόσκαιρη αποτελεσματικότητα, δεν απαντά όμως στο ζήτημα των λάθος χειρισμών των γονιών που μπορεί να επαναληφθούν.
Εξ άλλου κακομαθημένα παιδιά με πολλά στραβοπατήματα έχουν λίγο πολύ όλες οι οικογένειες.
Με άλλα λόγια. Τι θα γίνει επιτέλους με τις περίφημες αγορές, πως θα περισταλεί η ελευθερία δράσης τους. Παρήγαγαν μια παγκόσμια ύφεση με χρήματα φορολογουμένων, διασώθηκαν με χρήματα φορολογουμένων –πακέτα στήριξης, σορτάρουν στο Ευρώ, δηλαδή ποντάρουν στην πτώχευση της ανεκδιήγητης Ελλάδας ώστε να πέσει το Ευρώ στην ισοτιμία έναντι των άλλων νομισμάτων.
Όμως αδύναμοι κρίκοι θα υπάρχουν πάντα, αφύλακτες πόρτες έχει κάθε σπίτι, τι θα γίνει θα υπάρξουν και κάποιοι αποτρεπτικοί μηχανισμοί, κάποια μέτρα προστασίας;
Ή πλέον θα ζούμε με τον τρόμο των κρίσεων που θα παράγουν ανεξέλεγκτοι οι ηλεκτρονικοί επιδρομείς, τα ψηφιακά στίφη των βαρβάρων;
Η συζήτηση αυτή στην Ευρώπη δεν έχει γίνει αν και κάποιες φωνές την επιζητούν.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες πολιτικές και οικονομικές μοιάζουν δύσκαμπτες, άτολμες, πολυκαιρισμένες. Συνεχώς αιφνιδιασμένες από την ταχύτητα των επιθέσεων, πνιγμένες στην ανασφάλεια, απαντούν με τρόπους συντηρητικούς και βραχυπρόθεσμους. Δηλαδή δεν φτιάχνουν πολιτικές, παίρνουν μέτρα. Στην παγκόσμια διαπραγμάτευση λειτουργούν φοβικά, αμυντικά και αργά.
Γιατί το να αφήνουν την Ελλάδα αβοήθητη, έχει μεν ένα στοιχείο παραδειγματισμού, όμως δεν συνιστά πολιτική για την ισοτιμία του Ευρώ.
Εκτός εάν και μάλλον ναι , το αδύναμο ευρώ βολεύει και τις εθνικές, Γαλλογερμανικές οικονομίες και εξαγωγές στις Υπερατλαντικές τους αγορές.
Ο κίνδυνος μιας τέτοιας σκέψης, βρίσκεται στην υποτίμηση του αντιπάλου, της δύναμης των αγορών, δηλαδή τελικά στην υποτίμηση της Πολιτικής.
Γιατί αν ο αδύναμος κρίκος, προκαλέσει στοιχεία πανικού τότε κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το ποτάμι.
Πριν ενάμιση χρόνο τον αδύναμο κρίκο τον έλεγαν Lehman Brothers. Τις συνέπειες της τότε αναποφασιστικότητας τις πληρώνουμε ακόμη.
www.newsit.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου