Ενημερωτικός-Enimerotikos

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

KEION TO NOMIMON

"ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΥΣΙΜΑΧΟΥ". Ένα από τα "όστρακα" (θραύσματα αγγείων) με τα οποία εξοστράκισαν και εξόρισαν τον Αριστείδη τον Δίκαιο. Αθήνα, Μουσείο Αρχαίας Αγοράς.

Σχόλιο ανώνυμου επισκέπτη του ιστολογίου μας, στην ανάρτηση ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο μεγάλος σοφός της αρχαιότητας Αριστείδης καταγόταν από την Κέα και ήταν εκείνος που θέσπισε τον νόμο «Κείον το Νόμιμον». Κατά τον νόμο αυτό όποιος πολίτης δεν ήταν «χρήσιμος» στην πολιτεία για την πνευματική του συνεισφορά αλλά και τη σωματική του δύναμη, έπρεπε να πεθάνει. Κατά συνέπεια, όσοι κάτοικοι ξεπερνούσαν την ηλικία των 70 ετών «αυτεκωνιάζοντο», δηλαδή αυτοκτονούσαν πίνοντας κώνειο από το φυτό Μανδρα γόρας. Έτσι, πριν δύο χιλιάδες περίπου χρόνια οι Κώες νοικοκύρευαν την κοινωνία τους.
Σήμερα, τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας μας έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το κράτος να ευρίσκεται στα πρόθυρα της στάσης πληρωμών. Η αόρατη χειρ της αυτορρύθμισης, που προστατεύει τη καπιταλιστική οικονομία, λειτουργεί όπως πάντα εκ των υστέρων για να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα οικονομική τάξη, αδιαφορούσα για τις παράπλευρες απώλειες.
Πολλές προτάσεις ειδικών και μη ειδικών που προβάλλονται συνεχώς από τα ΜΜΕ εισηγούνται ριζική θεραπεία για την οικονομική μας κατάπτωση. Περιορισμό του κράτους πρόνοιας, περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, ελαχιστοποίηση αμυντικών δαπανών, κατάργηση δωρεάν παιδείας, απόλυση υπαλλήλων δημόσιου. Κύριο επιχείρημα για τη λήψη των ρηξικέλευθων και δραστικών αυτών μέτρων είναι, το οικονομικά ορθό, για τη σωτηρία της οικονομίας μας.
Κανείς εχέφρων συμπολίτης μας δεν αμφιβάλει ότι ο δημόσιος τομέας χρήζει καθολικής αναδιοργάνωσης. Όλοι είμαστε μάρτυρες και θύματα της γραφειοκρατικής αβελτηρίας, της δημοσιοϋπαλληλικής αναβλητικότητας, της εξουσιαστικής νοοτροπίας, της ασυλλόγιστης σπατάλης, της άγνοιας και της ρεμούλας που ευδοκιμούν στο χώρο αυτό.
Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι... Επί πολλά χρόνια ο δημόσιος τομέας υπήρξε ο προνομιακός χώρος μικροπολιτικής και ρουσφετιού των κυβερνήσεων. Έτσι δημιουργήθηκε ένας τεράστιος, ασπόνδυλος, άνευρος, αντιπαραγωγικός μηχανισμός, καταφύγιο ψηφοφόρων, πολιτικά χρήσιμος όμως για την ομηρία των υπηκόων, την εξαγορά συνειδήσεων, τον έλεγχο των αντιδράσεων και την παγίωση του δικομματισμού .
Παρόλα αυτά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας εργάζεται στο χώρο αυτό και από την εργασία του εξαρτάται η ζωή του, το βιοτικό του επίπεδο, η κοινωνική του αξιοπρέπεια, και το μέλλον των παιδιών του. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον γιατί επέλεξε το δημόσιο τομέα να εργαστεί, ούτε πολύ περισσότερο να τον εξοντώσεις οικονομικά με απόλυση, γιατί τον προσέλαβες με διαβλητές διαδικασίες .
Χρειάζεται λοιπόν προσεκτική παρέμβαση με κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά κριτήρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η λογική του απόλυτου οικονομικού ορθολογισμού είναι ατελέσφορη και επικίνδυνη. Άλλο εξυγίανση του κράτους πρόνοιας και άλλο κατάργηση του, άλλο παραγωγική αξιοποίηση του προσωπικού και άλλο απόλυση. Ακόμη και στην κοινωνία της αγοράς το οικονομικά ορθό και το κοινωνικά αναγκαίο πρέπει να ευρίσκονται σε ισορροπία γιατί αλλιώς διακυβεύονται και τα δύο.
Print this post

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου