η καμπή στο Κούρσκ ....

Αναρωτιέται ο αναγνώστης κ. Γ.Τ. και γράφει στη στήλη: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί «πανηγυρίζουμε» που ο κ. Τρισέ παρέτεινε για μια ακόμη χρονιά (;) τη δυνατότητα κερδοσκοπίας των τραπεζών επί του ελληνικού χρέους. Να δανείζονται δηλαδή οι ελληνικές κι ευρωπαϊκές τράπεζες με εγγύηση τα ελληνικά ομόλογα - ήτοι με επιτόκιο 1% και να δανείζουν με τη σειρά τους το ελληνικό δημόσιο με επιτόκο 6+%, δηλαδή

ποσοστό κέρδους 500%!!

Δεν φτάνει που μας κλέβουνε, μας δουλεύουνε κιόλας...».

........................................

Δηλαδή αγαπητέ μου κύριε Γ.Τ. εσάς δεν σας αποβλακώνει η ολοκληρωτική και χειμαρρώδης προπαγάνδα; Πώς το αντέχετε;...

Χαιρετίσματα απ' το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου στο Βελιγράδι, λάβαμε χθες στο σπίτι, καθώς και
σκορδαλιά τη συνοδεία κεντητού τραπεζομάντηλου -«να στρώσουμε όπως πρέπει τέτοια μέρα, του Βαγγελισμού»- από τη μαμά κι όλους τους συγγενείς απ' το επέκεινα...
*****
Διάβασε και ο Καραΐσκαρος με τα φυματικά του μάτια τα αφιερώματα των εφημερίδων κι απέστρεψε το πρόσωπο απ' τα περισσότερα, πλην εκείνου στο «Βήμα» από τον κ. Βιστωνίτη για τον
Νικηταρά, που τέλειωσε τις μέρες του εξαθλιωμένος μετά τη φυλάκισή του, πάμφτωχος και ξεχασμένος κάπου στον Πειραιά. Και για τον Μακρυγιάννη· που τέλειωσε σαλός του Θεού - ιστορίες...
Και μιας και οι ημέρες έχουν πολύ από Μέρκελ, να θυμηθούμε ότι απ' τους φιλέλληνες που έλαβαν το όπλο τους κι ήρθαν να πολεμήσουν στο πλευρό των επαναστατημένων Ρωμιών, οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί.
Παιδιά του ρομαντισμού και του διαφωτισμού οι περισσότεροι, έβλεπαν στον ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων (ένα όνομα που, όπως παρατηρεί ο Σβορώνος, προκαλούσε δέος κι ενθουσιασμό στους φωτισμένους Ευρωπαίους), όχι μόνον έναν απόηχο της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, αλλά κι ένα όπλο στον ευρύτερον αγώνα εναντίον του απολυταρχικού ζόφου που είχε επιβάλει στην Ευρώπη η Ιερά Συμμαχία (Ρωσία, Αυστρία, Γερμανία με τη συναίνεση Γαλλίας και Αγγλίας) μετά τα Ναπολεόντεια...
Κι όντως, στα χρόνια που ακολούθησαν ένα δημοκρατικό-επαναστατικό κίνημα (και με εθνικούς στόχους για πολλούς, όπως οι Ιταλοί) σάρωσε την κοινωνική αντίδραση των συντηρητικών σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, με αποκορύφωμα τις επαναστάσεις του 1848.
..................................
Θυμάσθε και τον ψευταρά παπά τον Παπαφλέσσα; Γύρναγε δώθε-κείθε και μυούσε τους εμπόρους στη Φιλική, τους έταζε λαγούς με πετραχήλια· γύρναγε και στα χωριά, φλόμωνε τους ραγιάδες στα ζωογόνα ψέματα - «έρχεται ο Μόσκοβος»- κι ύστερα, μετά από θάνατον πολύ, φωτιά και τσεκούρι, νίκες, νίλες, εμφυλίους, φόνους κι ολοκαυτώματα, πλάκωσε ο Ιμπραήμ. Ξεψύχαγε η Επανάσταση
και πήγε ο ψευταράς παπάς του σκοτωμού στο Μανιάκι, φίλησε τον θάνατο κατάμουτρα κι έγραψε με το αίμα του την αλήθεια των ουτοπιών...
Βεβαίως, πολλών απ' τους φιλέλληνες, όταν ήρθαν στην επαναστατημένη χώρα και συνάντησαν τους Ελληνες, έσπασε η ψυχή τους και καταρρακώθηκε ο ενθουσιασμός τους. Καμμιά σχέση εκ πρώτης όψεως με το ένδοξο προγονικό,
γουρνοτσάρουχα, κλεψιά, ψευτιά κι απάτη, χαμοκέλες και σκλαβιά αιώνων· ήθελε τσαγανό να ψάξεις παραμέσα, όπως ο Μπάυρον, να δεις τη φλογίτσα και να μυρίσεις το θυμάρι.
Πολλοί απ' τους φιλέλληνες ανέκρουσαν τότε πρύμναν, ορισμένοι μάλιστα πέρασαν απέναντι, στους Οθωμανούς. Σπολάτη! οι ρομαντικοί επέμειναν
κι ακόμα ορισμένοι επιμένουν: ότι δεν είναι ο ραγιαδισμός του σύγχρονου Ελληνα, τώρα, το 2010, δεν είναι τα σημάδια της παλιάς σκλαβιάς του που φέρει ακόμα στίγμα, αυτά που τον ορίζουν
αλλά η φλογίτσα. Το θυμάρι στο στόμα του Παπαφλέσσα όταν φίλησε τον θάνατο. Σαν να του 'ταζε ότι θα γίνει κι αυτός άνθρωπος μια μέρα. Οτι θα πεθαίνει κι αυτός για να ανασταίνονται οι άλλοι...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 27.ΙΙΙ.2010 stathis@enet.gr