Θέλουμε τη φαντασία των μεταναστών

Θέλουμε τη φαντασία των μεταναστών

The New York Times
Την περασμένη εβδομάδα, παρευρέθηκα σ’ ένα από τα γνωστά, μεγάλα δείπνα της Ουάσιγκτον. Οπως τα φαντάζεστε: τεράστια αίθουσα, μαύρες γραβάτες, μακριά φορέματα. Τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν σαράντα. Ιδού, λοιπόν, το μικρό μου κουίζ. Θα σας αποκαλύψω κάποια από τα ονόματα των τιμώμενων προσώπων και εσείς θα προσπαθήσετε να μαντέψετε σε ποια εκδήλωση ήμουν. Είστε έτοιμοι; Λίντα Ζου, Κέβιν Γιανγκ, Αρτζούν Ρανγκανάθ Πουρανίκ, Λαναΐρ Αμάαντ Λετ, Γιουβάλ Γιακόβ Καλέφ, Γιφάν Λι, Σουνάντα Σάρμα… Οχι, συγγνώμη, δεν ήμουν σε κάποια εκδήλωση της Ενωσης για τη Φιλία Αμερικανών, Κινέζων και Ινδών. Να το πάρει το ποτάμι;
Εντάξει, λοιπόν. Πρόκειται για τα ονόματα των σαράντα μαθητών αμερικανικών σχολείων που συμμετείχαν στο διαγωνισμό ταλέντων Intel Science 2010. Πρόκειται για διαγωνισμό, ο οποίος διεξάγεται σε εθνικό επίπεδο, με στόχο την ανακάλυψη και φυσικά τη βράβευση των καλύτερων μαθητών στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες στις ΗΠΑ. Ο κάθε μαθητής καλείται να παράσχει μια λύση σε συγκεκριμένο επιστημονικό πρόβλημα. Οπως μπορείτε να δείτε, η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών που συμμετείχαν στον μεγάλο τελικό προέρχονται από οικογένειες μεταναστών, κυρίως από την Ασία.
Πραγματικά, αν δεν έχετε ακόμα πειστεί για τα θετικά της μετανάστευσης, ίσως πρέπει να παρευρεθείτε στους μελλοντικούς τελικούς του διαγωνισμού Intel Science. Πιστεύω ότι το κλειδί για να παραμείνει η Αμερική μπροστά από την Κίνα είναι η σταθερή ροή νόμιμων μεταναστών στη χώρα. Διότι, όταν βάλεις όλους αυτούς τους ενεργητικούς και φιλόδοξους ανθρώπους στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού συστήματος και μιας ελεύθερης αγοράς, μαγικά συμβαίνουν. Αν η Αμερική, λοιπόν, επιθυμεί να διατηρήσει αυτή τη μαγεία, τότε χρειάζεται μια μεταναστευτική μεταρρύθμιση, η οποία θα εγγυάται την ομαλή εισροή των καλύτερων μυαλών.
Δεν είναι δύσκολο. Στον δικτυωμένο κόσμο του σήμερα, ο σημαντικός οικονομικός ανταγωνισμός δεν είναι μεταξύ κρατών ή επιχειρήσεων. Ο σημαντικότερος οικονομικός ανταγωνισμός είναι μεταξύ του ίδιου μας του εαυτού και της φαντασίας μας. Επειδή, ακριβώς, όλα αυτά που μπορεί να φανταστεί κανείς είναι πλέον εφικτό να μετουσιωθούν σε πραγματικότητα γρήγορα και πιο φτηνά από ποτέ. Σήμερα, σχεδόν τα πάντα έχουν εξελιχθεί σε εμπορεύσιμα αγαθά, εκτός από τη φαντασία και την ικανότητα να παράγει κανείς νέες ιδέες.
Αν εγώ έχω μια εμπνευσμένη ιδέα σήμερα, μπορώ εύκολα να βρω έναν σχεδιαστή στην Ταϊβάν που θα μου τη σχεδιάσει. Μπορώ να βρω μια εταιρεία στην Κίνα, η οποία θα μου δημιουργήσει ένα πρωτότυπο. Μπορώ να βρω ένα εργοστάσιο στο Βιετνάμ, που θα μου το παράγει μαζικά. Μπορώ, ακόμα, να μπω στην ιστοσελίδα www. freelancer. com και να βρω κάποιον που θα μου σχεδιάσει το λογότυπο του προϊόντος μου. Μπορώ να κάνω όλα τα παραπάνω με πραγματικά χαμηλό κόστος. Το μόνο πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ εμπορεύσιμο αγαθό είναι η έμπνευση. Και αυτό το δείπνο στο οποίο αναφέρομαι είχε πρωταγωνιστές τα παιδιά με τις καλύτερες ιδέες στις ΗΠΑ.
Φέτος, νικήτρια του διαγωνισμού αναδείχτηκε η Ερικα Αλντεν ντε Μπενεντίκτις από το Νέο Μεξικό, η οποία έλαβε και το χρηματικό έπαθλο των 100.000 δολαρίων. Η Ερικα δημιούργησε ένα πρόγραμμα λογισμικού, το οποίο θα καθιστά πιο αποτελεσματικά τα ταξίδια των διαστημοπλοίων στο ηλιακό μας σύστημα.
Φεύγοντας, σκέφτηκα ότι ίσως η εκπρόσωπος των φιναλίστ, Αλις Βέι Ζάο, είχε δίκιο όταν τόνιζε στο ακροατήριο: «Μην ανησυχείτε για τα προβλήματα της γενιάς μας. Πιστέψτε με, το μέλλον μας βρίσκεται σε καλά χέρια».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ