To πείραμα της Φιλαδέλφεια

USS Eldridge ή «Λέων» για μας, το πλοίο που είδε πολλά και τα πήρε μαζί του στην αιώνια σιωπή

Πώς είναι δυνατόν ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό να εξαφανιστεί και να γίνει ορατό την ίδια στιγμή σε απόσταση μεγαλύτερη των διακοσίων μιλίων; Και γιατί κανείς από το πλήρωμά του κατόπιν δεν είχε μια κανονική ζωή; Η προσπάθεια για απαντήσεις συνδέεται αναπόφευκτα με το περιβόητο Πείραμα της Φιλαδέλφεια. Περισσότερα παρακάτω ...

Το αμάλγαμα του 20ου αιώνα, του αναντίρρητα σημαντικότερου στην σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου, λαξεύτηκε από τη ραγδαία πρόοδο της τεχνολογίας. Όμως γύρω από το ιδιόμορφο αυτό «αμόνι» καραδοκούσε πάντα η αυξανόμενη δύναμη της πληροφόρησης που όμως είχε πάντα συντροφιά την καλπάζουσα φαντασία.

Η εύθραυστη αυτή ισορροπία είχε πολλές φορές ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δημοφιλών στο κοινό «μύθων» ή θεωριών που η ανεπαρκής εξήγησή τους, τις καθιστούσε ακόμα πιο θελκτικές.

Ψηλά λοιπόν στη βαθμίδα των συγκεκριμένων θεωριών συνωμοσίας βρίσκεται και ένα πείραμα που (υποτίθεται πως) έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 1943 στη Ναυτική Βάση της Φιλαδέλφεια απ'όπου και πήρε το όνομά του.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Παρά την τεράστια σημασία του το φερόμενο πείραμα δεν τράβηξε καθόλου το βλέμμα της κοινής γνώμης την εποχή του. Κάτι ο Δεύτερος Παγκόσμιος, κάτι η δοκιμασμένη αντικατασκοπική ικανότητα των Αμερικανών, λίγο έλειψε η τεράστια δίνη της ιστορίας να καταπιεί για πάντα ό,τι συνέβη ή ό,τι λέγεται πως συνέβη στα ρηχά νερά της πολιτείας της Πενσιλβάνια.

Όμως στα μέσα του 1950 άρχισε να συμπληρώνεται ένα περίεργο παζλ, τα κομμάτια του οποίου είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολλές προεκτάσεις.

Το 1955 ο Μόρις Τζέσαπ, αστρονόμος που ασχολείτο με την έρευνα εξωγήινων μορφών ζωής εξέδωσε ένα σχετικό βιβλίο. Το επόμενο έτος έγινε λήπτης μιας περίεργης επιστολής. Το μυστηριώδες γράμμα στο οποίο γινόταν λόγος για ένα πείραμα του Πολεμικού Ναυτικού υπέγραφε κάποιος Καρλ Άλεν.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του ο ίδιος ενόσο βρισκόταν στο εμπορικό Άντριου Φουρούσεθ στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια είδε ένα αντιτορπιλικό μέσα σε ένα παράξενο πέπλο ομίχλης να εμφανίζεται από το πουθενά και μετά από λίγα λεπτά να εξαφανίζεται το ίδιο απότομα. Μάλιστα συνέχιζε τους ανατριχιστικούς ισχυρισμούς του επικαλούμενος δημοσίευμα εφημερίδας της Φιλαδέλφεια που μίλαγε για μάρτυρες στην εκεί Ναυτική Βάση οι οποίοι είχαν δει το αντίθετο, δηλαδή ένα πλοίο να χάνεται για λίγο και μετά από λίγο να επιστρέφει.

Δεδομένου ότι ο χρόνος που θα χρειαζόταν για να διανυθεί η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέρη ήταν περίπου 24 ώρες ο Τζέσαπ ζήτησε παραπάνω στοιχεία από τον Άλεν, που όμως δεν έλαβε ποτέ.

Το όλο θέμα θα μπορούσε να έχει λήξει κάπου εδώ όμως το 1957 το Γραφείο Ναυτικών Ερευνών της Ουάσινγκτον κάλεσε τον Τζέσαπ και του παρέδωσε ένα αντίτυπο του βιβλίου του στο περιθώριο των σελίδων του οποίου υπήρχε πλήθος επιστημονικών σημειώσεων γραμμένο από τρεις διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες. Ο Τζέσαπ αναγνώρισε μέσα σε αυτούς και εκείνον του Άλεν ενώ το συγκεκριμένο βιβλίο ανατυπώθηκε με πρωτοβουλία των αξιωματούχων του Ναυτικού.

Η έρευνα του Τζέσαπ συνεχίστηκε μέχρι τις 20 Απριλίου του 1959 όταν και βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του. Η επίσημη εκδοχή μιλούσε για αυτοκτονία καθώς ο ίδιος αντιμετώπιζε πλήθος προσωπικών προβλημάτων αλλά σκιές όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις υπήρξαν και ακόμη υπάρχουν.

Το επόμενο επεισόδιο γράφεται το 1969 όταν ο Κάρλος Αλέντε(ή Καρλ Άλεν όπως τον γνωρίσαμε) εμφανίζεται στο γραφείο της Οργάνωσης Έρευνας Εναερίων Φαινομένων και ομολογεί πως η όλη ιστορία ήταν απλά μια φάρσα με εκείνον βασικό υπεύθυνο, ισχυρισμό που ανακαλεί όμως τα επόμενα χρόνια. Ο μυστηριώδης Καρλ Άλεν για τον οποίο ποτέ δεν έγιναν περισσότερα στοιχεία γνωστά φέρεται να απεβίωσε στο Κολοράντο το 1994.

Το 1979 κυκλοφορεί το βιβλίο «The Philadelphia Experiment» των Μουρ και Μπέρλιτζ, το οποίο θεωρείται το πιο πλήρες και εμπεριστατωμένο πάνω στο θέμα και έδωσε στην ιστορία ευρύτερη προβολή.

Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφορεί και το γνωστό φιλμ επιστημονικής φαντασίας με τον ίδιο τίτλο. Αμέσως μετά την προβολή του στους κινηματογράφους στο προσκήνιο εμφανίζεται κάποιος Αλ Μπιέλεκ ο οποίος υποστηρίζει πως ήταν επικεφαλής των ηλεκτρονικών συστημάτων στην εκτέλεση του πειράματος. Κατ'εκείνον το αντιτορπιλικό δεν είχε απλά «ταξιδέψει» στο χώρο αλλά στον χρόνο κάνοντας ένα άλμα 40 ετών αφού για λίγα λεπτά βρέθηκε στο 1983! Απαντώντας στο ερώτημα γιατί δεν είχε τόσο καιρό μιλήσει ο ίδιος επικαλείται μια πλύση εγκεφάλου στην οποία τον είχε υποβάλλει το Ναυτικό, και η ταινία ήταν η αφορμή για να επανέλθει η μνήμη του. Έκτοτε μέσα από πλήθος διαλέξεων, που πάντως δεν στερούνται επιστημονικού υποβάθρου μιας και είναι κάτοχος διδακτορικού στις φυσικές επιστήμες, επαναλαμβάνει τις ακραίες του θεωρίες.

Δεν είναι λίγοι βέβαια αυτοί που έχουν κατά καιρούς βγει και διατυπώσει ανάλογους με τον Μπιέλεκ ισχυρισμούς χωρίς όμως κανένας να μπορεί να προσκομίσει παραπάνω στοιχεία.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΠΛΟΙΟ

Πριν προσπαθήσουμε να δούμε τις διάφορες θεωρίες για το τί πραγματικά συνέβη το 1943 ας ασχοληθούμε λίγο με το υποκείμενο του πειράματος μιας και παρουσιάζει ελληνικό ενδιαφέρον.

Το USS Eldridge(DE-173) ήταν ένα αντιτορπιλικό της κλάσης Κάνον το οποίο μπήκε σε υπηρεσία τον Αύγουστο του 1943,σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία του Αμερικάνικου Ναυτικού τουλάχιστον. Αφού πήρε μέρος στο Δεύτερο Παγκόσμιο ως συνοδευτικό νηοπομπών, το 1946 πέρασε στην εφεδρεία. Το 1951 παραδόθηκε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και μετονομάστηκε σε «Λέων»(D54). Μαζί με τα «Αετός», «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» αποτέλεσαν τα «θηρία» όπως έμειναν γνωστά. Αξίζει να σημειωθεί πως ο «Αετός» ήταν το πλοίο στο οποίο γυρίστηκαν ταινίες όπως «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» και «Η Αλίκη στο Ναυτικό».

Αξιωματικοί και ναύτες που υπηρέτησαν στο «Λέων» κάνουν λόγο για περίεργα φαινόμενα. Καλώδια που κανείς δεν ήξερε που ξεκινούν και πού τελειώνουν, διαμερίσματα του πλοίου που είχαν σφραγιστεί καθώς και παραισθήσεις μελών του πληρώματος.

Συν τοις άλλοις οι σελίδες του ημερολογίου του πλοίου που αντιστοιχούν σε Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1943 δεν βρέθηκαν ποτέ.

Τελικά το 1991 το «Λέων» ακολούθησε την συνήθη πορεία των πλοίων της εποχής του. Αρχικά παροπλίστηκε και λίγα χρόνια αργότερα πουλήθηκε για παλιοσίδερα.

Κατά μια άλλη θεωρία το κανονικό Eldridge δεν ήταν το «Λέων» αλλά το «Αετός» και οι ΗΠΑ άλλαξαν τα πλοία κατά την παράδοση ώστε να μπερδευτούν τα ίχνη. Αυτό στηρίζεται στο γεγονός πως ο «Αετός» είχε σε κάποιες περιπτώσεις χαθεί από τα ραντάρ ενώ επανειλημμένα αντιμετώπιζε προβλήματα στην επικοινωνία του με άλλα πλοία.

Ο «Αετός» αντίθετα με το «Λέων» γλίτωσε την καταστροφή. Δωρήθηκε από την Ελλάδα στην Ένωση Αντιτορπιλικών Συνοδείας και το 1993 επέστρεψε στην Αμερική. Το 1994 μετατράπηκε σε μουσείο και μεταφέρθηκε στον ποταμό Χάντσον όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ

Το Αμερικάνικο Ναυτικό δέχεται πως το Eldridge είχε λάβει μέρος σε ένα πείραμα που όμως απείχε πολύ απ'όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν στην πορεία του χρόνου. Το σχέδιο «Ουράνιο Τόξο» όπως ονομάστηκε προέβλεπε το τύλιγμα του σκελετού του πλοίου με σύρμα ώστε να αδρανοποιηθούν τα μαγνητικά πεδία που δημιουργούσε το μέταλλο. Αυτή η διαδικασία η οποία ονομάζεται απομαγνήτιση θα είχε ως αποτέλεσμα το πλοίο να είναι απρόσβλητο στις μαγνητικές νάρκες βυθού.

ΘΕΩΡΙΕΣ

α)Μια από τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν ονομάζεται «Θεωρία της Τεχνητής Αφάνειας». Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη στο πλοίο υπήρχαν γεννήτριες υψηλών συχνοτήτων οι οποίες θερμαίνοντας τον γύρω αέρα ήταν ικανές να δημιουργήσουν ένα αντικατοπτρισμό που θα το εξαφάνιζε από την ανθρώπινη όραση. Με τη συγκεκριμένη θεωρία εξηγείται τόσο η περίεργη ομίχλη που κάλυπτε το Eldridge όσο και τα προβλήματα που αντιμετώπισε το πλήρωμα καθώς οι προαναφερθείσες γεννήτριες δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στον ανθρώπινο εγκέφαλο.Βέβαια το αδύναμο σημείο της είναι πως δεν εξηγεί το γιατί το πλοίο εθεάθη στη Βιρτζίνια.

β)Η δεύτερη θεωρία είναι και η πιο διαδεδομένη καθώς βρίσκει υποστηρικτές στους «εραστές» των μυστηρίων. Η ερμηνεία που δίνουν έχει να κάνει με την διατύπωση του Άλμπερτ Αϊνστάιν(ο οποίος φέρεται να είχε συμμετάσχει στην προετοιμασία του πειράματος όπως και ο Νικόλας Τέσλα) περί «Ενοποιημένου Πεδίου». Εφαρμόζοντας στην πράξη αυτήν την υπόθεση λέγεται πως οι υπεύθυνοι τύλιξαν με σύρμα το πλοίο σχηματίζοντας ένα τεράστιο πηνίο. Όταν το τροφοδότησαν με εναλασσόμενο ρεύμα δημιούργησαν μαγνητικό πεδίο το οποίο θα έπρεπε να κάμψει το φως γύρω από το πλοίο και να το καταστήσει αόρατο. Όμως το πείραμα ξέφυγε καθώς δεν κάμφθηκε μόνο το φως αλλά και ο ίδιος ο χωροχρόνος όπως προβλέπει η θεωρία με αποτέλεσμα τις γνωστές συνέπειες.

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ, ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ

Το βασικότερο θέμα της όλης ιστορίας με το πείραμα έχει να κάνει με το «δρομολόγιο» του πλοίου τη μέρα που εκτελέστηκε. Ο Άλεν επικαλείτο δημοσίευμα εφημερίδας της Φιλαδέλφεια που αναφερόταν στην απότομη εμφάνιση και εξαφάνιση του πλοίου. Τέτοιο δημοσίευμα όμως δεν βρέθηκε ποτέ. Από την άλλη ένας βετεράνος του Ναυτικού ο Ζακ Βαλέ ο οποίος υπηρετούσε σε διπλανό από το Έλντριτζ πλοίο έδωσε μια διαφορετική πτυχή. Κατ'εκείνον το αντιτορπιλικό ταξίδεψε από τη Φιλαδέλφεια στο Νόρφολκ χρησιμοποιώντας το κανάλι Ντελαγουέρ το οποίο δεν ήταν ανοιχτό στα εμπορικά πλοία. Έτσι πήγε και γύρισε μέσα σε μόλις μία μέρα και απλά οι περιγραφές των μαρτύρων σχετικά με τη στιγμή που το είδαν διογκώθηκαν με το πέρασμα του καιρού. Όσο για το ταξίδι στο χρόνο για το οποίο μίλησε ο Μπιέλεκ και οι άλλοι εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως άρχισε να συζητιέται μόνο μετά από την προβολή της ομώνυμης ταινίας στην οποία περιγράφεται.

Άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα είναι όσα «περίεργα» βίωσε το πλήρωμα του Έλντριτζ. Ο «θρύλος» λέει πως όταν το πλοίο επανεμφανίστηκε στη Φιλαδέλφεια κάποιοι από το πλήρωμα βρέθηκαν ενσωματωμένοι στις λαμαρίνες του πλοίου ενώ άλλους δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς. Ορισμένοι παγιδεύτηκαν στη τρίτη διάσταση κι είτε έμειναν εκεί είτε επέστρεψαν μισότρελοι. Μάλιστα τα συμπτώματα δεν ήταν άμεσα για όλους. Μια σερβιτόρα σε μπαρ της Φιλαδέλφεια ανέφερε πως κάποιο μέλος του πληρώματος εξαφανίστηκε την ώρα ενός καβγά ενώ για κάποιον άλλο λένε πως πέρασε μέσα από ένα τοίχο και χάθηκε για πάντα μπροστά στα μάτια της οικογένειας του. Γεγονός είναι πως δεν βρέθηκε ποτέ κανείς που υπηρετούσε στο πλοίο να επιβεβαιώσει ή να αρνηθεί τα παραπάνω αν και οι «υποψιασμένοι» λένε πως και να τη γλίτωσε κανείς από τις παρενέργειες η πλύση εγκεφάλου της Κυβέρνησης ανέλαβε την υπόλοιπη δουλειά.

Για το θάνατο του Τζέσαπ πολλά λέγονται. Το σημείωμα της αυτοκτονίας του αμφισβητείται όχι όμως και τα σοβαρά ψυχολογικά του προβλήματα.

Όσο για τον Άλεν τον σοβαρότερο «μάρτυρα» της ιστορίας έχει επιβεβαιωθεί πως βρισκόταν στο Φουρούσεθ το 1943 όμως το γεγονός πως αναίρεσε ο ίδιος τον εαυτό του με τον ισχυρισμό του για φάρσα που προείπαμε αλλά και το ότι τα περισσότερα του επιχειρήματα βασίζονται σε μη διασταυρωμένους ισχυρισμούς τον καθιστούν μη αξιόπιστο.

Για το τρίτο πρόσωπο τον Μπιέλεκ που όπως προείπαμε εμφανίστηκε μετά την ταινία ισχυριζόμενος αρκετά ακραία πράγματα οι περισσότεροι του έχουν προσδώσει τον τίτλο του «γραφικού». Πέρα απ'αυτό μια ειδική ερευνητική επιτροπή που συστάθηκε πριν μερικά χρόνια απέδειξε πως το 1943 αποκλείεται να βρισκόταν κάπου κοντά στη Φιλαδέλφεια πόσο μάλλον να συμμετείχε στο πείραμα.

Πρέπει επίσης να αναφερθούμε και στα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα του πλοίου. Οι χαμένες σελίδες του ημερολογίου δείχνουν κάτι, από την άλλη όμως ποιος αμφισβητεί την ικανότητα των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής να δημιουργήσουν πλαστές αν το επιθυμούν. Άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ένα τόσο πολύτιμο στοιχείο όπως το ίδιο το σκαρί που εφαρμόστηκε το πείραμα να δοθεί σε μια άλλη χώρα και να μην «εξαφανιστεί» τεχνηέντως; Βέβαια αυτό λειτουργεί και αντίστροφα αφού με την παράδοση αποδυναμώθηκαν όσες υποψίες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί.

Τέλος το μόνο ουσιαστικά ανεξήγητο(όπως αναφέρει και ο Χημικός Μηχανικός Κώστας Δελήμπασης) έχει να κάνει με το ύποπτο ενδιαφέρον του Γραφείου Ναυτικών Ερευνών της Ουάσινγκτον για το αντίτυπο του βιβλίου του Τζέσαπ με τις παράξενες σημειώσεις. Αν το όλο πείραμα είχε να κάνει απλά με την απομαγνήτιση όπως είναι η επίσημη θέση αυτό το ενδιαφέρον προς μια «τερατολογία» δεν έχει καμία βάση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ(;)

Τα σχεδόν 67 χρόνια που έχουν περάσει από το φθινόπωρο του 1943 καλύπτουν σαν μια μυστηριώδης πρασινόχρωμη ομίχλη την αλήθεια που καθρεφτίστηκε στα ήσυχα νερά του κόλπου της Φιλαδέλφεια. Αναμφισβήτητα το Eldridge και το πλήρωμά του έλαβαν μέρος σε μια απόπειρα για κάτι.

Έκτοτε πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσο από τους υποστηρικτές των«παραμυθιών με δράκους» όσο και από εκείνους που έχουν το σκοταδισμό και την ύπνωση της κοινής γνώμης ψηλά στη λίστα τους.

Αν κάποιος θέλει να πιστεύει πως ο άνθρωπος έχει καταφέρει να δαμάσει το χωροχρόνο και προβλήματα όπως το διαπλανητικό ταξίδι παύουν να υφίστανται, είναι δικαίωμά του.

Κι αν από την άλλη μεριά της ζυγαριάς άλλος σκέφτεται πως μία διαδικασία σχετικά ρουτίνας, όπως η καταπολέμηση των μαγνητικών ναρκών ήταν η μόνη αιτία για μια συζήτηση επτά δεκαετιών πάλι δικαίωμά του.

Σ'αυτά τα πράγματα άλλωστε δεν χωράνε πειράματα...

Σαμιωτάκης Μιχάλης