UFO, του ανταποκριτή μας ...

Ουδέν ιταμότερον (για τη δημοσιογραφία) της λογοκρισίας, ει μη η αυτολογοκρισία.

Η είδηση δημοσιεύεται. Υστερα μπορεί να γράψει, να πει ή να κριτικάρει ο κάθε ένας ελεύθερα -ακόμη και ότι κακώς έγινε η δημοσίευση.

Η αποσιώπηση δεν συνιστά μήνυμα, δεν δείχνει διαφορετική στάση. Μήνυμα και διαφορετική στάση συνιστούν το άρθρο, η ανάλυση, το σχόλιο, η συζήτηση.

Τα οποία για να υπάρξουν, για να έχουν νόημα προϋποθέτουν το ρεπορτάζ, τη δημοσίευση. Τόσον απλά. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης».

Η υποκατάστασή της με την αποσιώπηση -για να προκληθεί έτσι, ενδεχομένως, το ενδιαφέρον για μια άλλη στάση, δεν απέχει ιδιαίτερα από τη φιλοδοξία του σοφιστή να βαφτίζει το κρέας ψάρι...

Μια φορά κι έναν καιρό στα χρόνια τα παλιά (τα πρώιμα ελληνιστικά), όταν ακόμα οι Ρωμαίοι δεν είχαν νικήσει τους Ελληνες στις μάχες
κι εξακολουθούσαν να τους θαυμάζουν για τα γράμματα και τ' άρματα, απλωμένους γύρω τους παντού, από τη Μασσαλία έως την Κυρηναϊκή κι από την Αλεξάνδρεια και τη Ρόδο έως τη Σικελία,
γοητευμένοι, οι Ρωμαίοι πάντα, απ' τον τρόπο ζωής αυτών που κάποτε θα αυτοαποκαλούνταν με τη σειρά τους
Ρωμιοί, με τα θέατρα, τα γυμνάσια και τις αγορές τους, δεν έχαναν την ευκαιρία, οι Ρωμαίοι πάντα, να καλούν στην Πόλη τους (άλλωστε κι αυτήν κατά τον τρόπον ελληνίδα) κάποιον φημισμένο φιλόσοφο ή ρήτορα (τους στρατηγούς τούς απέφευγαν) ή ποιητή ή τραγωδό κι έτσι να απολαμβάνουν κάτι περισσότερο απ' όσα έως τότε το «σπαθί και το άροτρο» τούς απέδιδαν και προσέφεραν.
Ετσι λοιπόν μιαν ημέρα, όπου ένας Γραικός φιλόσοφος απ' τη Μεγάλη Ελλάδα επισκεπτόταν την Επτάλοφη φιλοξενούμενος επιφανούς τινός Οίκου, παρακλήθηκε και προσκλήθηκε από τους υπόλοιπους πατρίκιους να μιλήσει στη Σύγκλητο.
Πρόσκληση που ο Ελληνας δέχθηκε μετά χαράς -ήταν κι ολίγον νάρκισσος (σε αγροίκους εξάλλου θα ομιλούσε, εύκολα θα ήταν τα εύγε). Πρωί πρωί την επόμενη μέρα φορώντας το ιμάτιό του με επιμελημένη αφροντισιά και στεφανωμένος (για να 'χει την αύρα των θεών) κατέπλευσε ο δίκος μας στη Σύγκλητο. Φορώντας και οι Ρωμαίοι τις πάλλευκες καλοπτυχωμένες τόγιες τους, τον υποδέχθηκαν καθώς άρμοζε σε απογόνους των θεϊκών Τρώων· κι αφού συμβουλεύθηκαν τους οιωνοσκόπους και βγήκαν τα σημεία ευοίωνα, άρχισαν τη συνεδρίαση.
Γάτος ο Ελλην και ξέροντας την αδυναμία που έτρεφαν οι Ρωμαίοι (όπως όλοι οι νεόκοποι) στην αρετή, σκάρωσε επί τόπου ένα εγκώμιο στον Δίκαιο Λόγο, που θα το ζήλευε και ο Λυσίας.
Αναυδοι οι Ρωμαίοι! Εμπλεοι θαυμασμού και γέμοντες ευχαρίστησης επαινούσαν, χειροκροτούσαν κι αποθέωναν τον ρήτορα με τις ώρες! Εως το βράδυ, στο επινίκειο συμπόσιο για τη νίκη του σοφιστή μέσα στο ιερό της Δημοκρατίας ενώπιον θεών και ανθρώπων, ακούραστοι συνεχίζονταν οι έπαινοι, ασίγαστες οι επευφημίες!..
Ωσπου, όλα αυτά ο Ελληνας άρχισε να τα βρίσκει κάπως κουραστικά και λίαν χωριάτικα. Θέλοντας να προκαλέσει λοιπόν τους συνδαιτυμόνες και συμπότες του, τους ανακοίνωσε ότι για τον ίδιον θα ήταν εξίσου εύκολο να συνθέσει ένα ομοίως πειστικό και θριαμβευτικό εγκώμιο στον Αδικο Λόγο!
Εμβρόντητοι οι Ρωμαίοι! Πάντως δέχθηκαν! άλλοι από περιέργεια, άλλοι από οργή, άλλοι από θαυμασμό, δέχθηκαν.
Αμ' έπος αμ' έργον, πρωί πρωί την άλλη ημέρα -πάλι ήθελαν οι οιωνοί- άρχισε να δημηγορεί ο σοφιστής μας υπέρ Αδίκου Λόγου στη Σύγκλητο ομοίως ευχερώς.
Αναυδοι πάλι οι Ρωμαίοι Πατέρες. Ουδέν πιο πειστικό, ουδέν πιο θαυμαστό (εκτός ίσως απ' τον αμέσως προηγούμενο λόγο) είχε έως τότε χαϊδέψει τα αυτιά τους. Μέσα σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές απόσωσε τον λόγο του ο Ελληνας -πλην ενός κύκλου Ρωμαίων (παλαίμαχων κακοποιών) που σιγομουρμούριζαν μεταξύ τους. Ωσπου ένας απ' αυτούς
σεβάσμιος λόγω του ικανού αριθμού των νεκρών εχθρών του μίλησε και είπε: «Αν το ίδιο μπορεί κάποιος λογικά να αποδείξει ότι ο Δίκαιος Λόγος είναι ομοίως ωφέλιμος με τον Αδικο Λόγο, τότε αυτός είναι ένας εχθρός του λαού. Εως το βράδυ πρέπει να 'ναι έξω απ' την περίμετρο της Πόλης».
Κι όντως, πριν να νυχτώσει ο Ελληνας βρισκόταν καθ' οδόν προς τη Νεάπολη -αν έφθανε, ασυνόδευτος, γυμνός και αναμαλλιασμένος. Πρόσφορο στους ληστές, τα αγρίμια και τα στοιχειά...
***
Αλλά, αν ήταν σοφός ο σοφιστής μας πρόγονος, εμείς, αποδεικνύοντας έτσι και τη συνέχεια του έθνους, είμαστε σοφότεροι. Διότι, ο αρχαίος εκείνος χρειάστηκε δύο ομιλίες για να επαινέσει στη μία τον Δίκαιο Λόγο και στην άλλη τον Αδικο. Ενώ εμείς, σε ένα και μόνο κείμενο, όπως το χθεσινό κύριο άρθρο της εφημερίδας μας, μπορέσαμε να τους επαινέσουμε μαζί και τους δύο: και τον Δίκαιο Λόγο της Δημοσίευσης και τον Αδικο Λόγο της Λογοκρισίας. Ουδείς αρχαίος σοφιστής θα το επετύγχανε κι ίσως ούτε καν θα το επιχειρούσε. Για εμάς, όμως, τα παιδιά του διαφωτισμού κάτι τέτοια είναι δεινές ασκήσεις δεινότητος.
Δύστηνες ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.IV.2010 stathis@enet.gr