Ανεπιγνώστως (δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία περί αυτού...) ο Γιώργος παραδέχθηκε, στο διάγγελμα από το Καστελλόριζο, την προσωπική ευθύνη του για τον ιστορικό εξευτελισμό της χώρας, που ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή: «Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. ελπίζαμε», είπε, «ότι η απόφαση (σ.τ.σ.: για τη σύσταση του μηχανισμού χρηματοδότησης) θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας με χαμηλότερα επιτόκια. Να υπάρξει, δηλαδή, η απαραίτητη νηνεμία, ώστε να αφιερωθούμε στο έργο μας, στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, για να κάνουμε την οικονομία μας βιώσιμη, ανταγωνιστική. [...] Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν».
Πώς να ανταποκριθούν, κουτόχορτο τρώνε; Για να ανταποκριθούν, η σωστή σειρά των πραγμάτων έπρεπε να ήταν η αντίστροφη. Πρώτα όφειλε να δείξει η κυβέρνηση ότι καταπιάνεται δυναμικά «με τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα» και έπειτα να περιμένει ότι οι αγορές θα ανταποκριθούν. Αντί γι’ αυτό, παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό να σπαταλά πολύτιμο χρόνο σε επουσιώδεις έως και σαχλές ενασχολήσεις (από το Santo Domingo και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση ώς την ατέρμονες διαβουλεύσεις), έπειτα να περνά ένα προς ένα τα στάδια αναγνώρισης της αναπόφευκτης πραγματικότητας (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη) και είναι πολύ αμφίβολο αν έχει φθάσει ακόμη στο τελικό στάδιο της αποδοχής. Εκτός από τα μέτρα της 3ης Μαρτίου, (που τα έλαβε απαρηγόρητη η κυβέρνησή του...), επί έξι μήνες η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτε το ουσιαστικό, ούτε έχει δείξει –παρά τα μεγάλα λόγια περί «πολέμου» και «έκτακτης ανάγκης»– διάθεση προσαρμογής στην κρισιμότητα των συνθηκών. Ακόμη και σήμερα, αρκούν εκατό ασύδοτοι και ημιπαράφρονες συνδικαλιστές για να καταλύσουν το κράτος ανά πάσα στιγμή! Παρά ταύτα, προσδοκούσε ότι οι αγορές θα «συνετισθούν» από εξαγγελίες, αποδεικνύοντας πόσο δίκιο είχε ο Φ. Σ. Φιτζέραλντ, που θεωρούσε ότι η αισιοδοξία δεν είναι παρά η ικανοποίηση των μικρών ανθρώπων που κατέχουν μεγάλες θέσεις...
Το βαρόμετρο της Public Issue για τον ΣΚΑΪ έδειξε ότι, για μία ακόμη φορά, οι πολίτες προηγούνται του πολιτικού κόσμου. Το 91% των ερωτηθέντων γνωρίζει ότι χρειάζονται σκληρότερα μέτρα και, για πρώτη φορά, το ποσοστό εκείνων που δεν εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό (52%) υπερβαίνει εκείνο όσων συνεχίζουν να του έχουν εμπιστοσύνη. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται την αιτία της εξοργιστικής αβελτηρίας των κυβερνώντων: ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης ήταν η εξασφάλιση της μακροημέρευσής της στην εξουσία, όχι η διάσωση της χώρας. Σύντομα ο πρωθυπουργός θα αρχίσει να κλαίει στ’ αλήθεια – για τον εαυτό του και την οικογενειακή επιχείρηση...
Θράσος!Αφού περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που παρέλαβε η κυβέρνησή του, στην περίφημη δήλωση από το Καστελλόριζο, ο Γιώργος πρόσθεσε το εξής: «Καταστρώσαμε σχέδιο, πήραμε δύσκολα μέτρα, που πολλές φορές πόνεσαν, αλλά ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας»! Μα, πού βρίσκει τη διάθεση για αστεία, την ώρα που ανακοινώνει την προσφυγή στο ΔΝΤ;
Ο Κλεγκ και ο «διάδοχος»Είναι δύσκολο να προδικάσει κανείς την πορεία του Νικ Κλεγκ, του αρχηγού των Φιλελεύθερων Δημοκρατών της Βρετανίας, ώς το τέλος της προεκλογικής περιόδου, παρότι κέρδισε τις εντυπώσεις στο πρώτο debate και τα κατάφερε ικανοποιητικά στο δεύτερο. Αφενός μεν, για τον λόγο ότι η προεκλογική εκστρατεία στη Βρετανία είναι πολύ απαιτητική διαδικασία, που συχνά επιφυλάσσει ανατροπές, αφετέρου δε, επειδή έχω υπ’ όψιν μια αστεία ιστορία από το μακρινό 1992, που ίσως τη βρείτε ενδιαφέρουσα...
Ο Ν. Κλεγκ ήταν τότε 25 ετών, δηλαδή «mature student» για τα βρετανικά μέτρα. Είχε τελειώσει Αρχαιολογία και Ανθρωπολογία στο Κέμπριτζ, είχε μετεκπαιδευθεί στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα στις ΗΠΑ και ολοκλήρωνε τις σπουδές του στο College d’ Europe, στη βελγική πόλη Bruges – ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο με εξαιρετική φήμη, το οποίο δέχεται μόνον περί τους 450 μεταπτυχιακούς κάθε χρόνο.
Μια ωραία ημέρα, μια ομάδα Ελλήνων φοιτητών του πανεπιστημίου, που όλοι τους ενημερώνονταν για τις εξελίξεις στην πατρίδα από την «Καθημερινή», διάβασαν ένα άρθρο περί βασιλείας, στο οποίο αναφερόταν εν παρόδω και το όνομα Υψηλάντης. Στη συγκεκριμένη παρέα των φοιτητών υπήρχε και ένας με αυτό το επώνυμο, αλλά χωρίς καμία σχέση με τη γνωστή για την προσφορά της στην Παλιγγενεσία φαναριώτικη οικογένεια των ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας. Τους ήλθε, λοιπόν, η ιδέα να πείσουν τον Νικ Κλεγκ ότι ο δικός τους Υψηλάντης ήταν... ο διάδοχος του θρόνου της Ελλάδος και ότι, κάποια μέρα, ήταν ενδεχόμενο να φορέσει και το στέμμα! Το κατάφεραν και ώσπου να αποφοιτήσουν, ο καλόπιστος Ν. Κλεγκ πίστευε ότι ο συμφοιτητής τους, με το ιστορικό για τα ελληνικά δεδομένα επώνυμο, ήταν ο διάδοχος («heir apparent») του ελληνικού θρόνου. Δεν αποκλείω, πότε πότε, να τον προσφωνούσε και «your Highness» – ο φίλος, που ήταν στην παρέα και μου αφηγήθηκε την ιστορία, δεν ήταν απολύτως σίγουρος επ’ αυτού. Μαζί με τον Ν. Κλεγκ, είχαν πείσει και τους υπόλοιπους Βρετανούς της παρέας του για το ίδιο.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι, μέσες άκρες, και οι Ελληνες φοιτητές και οι Βρετανοί ήσαν παιδιά του ιδίου επιπέδου, μορφωμένα σε καλά σχολεία και πρώτης τάξεως πανεπιστήμια και, επίσης, ισάξιοι βάσει των κριτηρίων με τα οποία τους είχε δεχθεί το College d’ Europe, η ιστορία μάς επιτρέπει να πάρουμε μια ιδέα για τις διαφορές στην ανάπτυξη της προσωπικότητας, που οφείλονται στις διαφορές του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, όπου είχαν ανατραφεί οι μεν και οι δε. Είναι αυτές οι διαφορές, όπως λ.χ. στις αντιλήψεις για τους θεσμούς, που κάνουν τους Ευρωπαίους (με την πολιτισμική έννοια του όρου) να αγανακτούν με την αποκάλυψη της συστηματικής εξαπάτησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από την Ελλάδα με τα πλαστά στοιχεία για την οικονομία μας· και, από την άλλη πλευρά, κάνουν εμάς να μην μπορούμε να συλλάβουμε τη γνησιότητα της αγανάκτησής τους και να τη θεωρούμε υποκριτική.
Δεν γνωρίζω, αν κάποια στιγμή αργότερα, ο Ν. Κλεγκ έμαθε την αλήθεια. Αν, πάντως, αυτό δεν έχει συμβεί, παρακαλώ μην του πείτε τίποτε, γιατί στην περίπτωση όπου γίνει πρωθυπουργός της Βρετανίας θα μας αλλάξει τον αδόξαστο! (Αν και δεν είναι απαραίτητο, αφού τα καταφέρνουμε θαυμάσια μόνοι μας...)
Τι ειρωνεία!Καλλιτέχνις η τύχη, το θέλησε η Ελλάδα να προσφύγει στο ΔΝΤ στις 23 Απριλίου, την επέτειο του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πολιτικού που συνέβαλε στην πορεία προς τον εξευρωπαϊσμό της χώρας, περισσότερο κάθε άλλου κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Καλλιτέχνης, όμως, και ο Πολ Τζερούλανος, που σκηνοθέτησε τον πρωθυπουργό! Διότι ο υπουργός Πολιτισμού συνέλαβε τη μεγαλοφυή ιδέα να ανακοινώσει ο Γιώργος την προσφυγή στο ΔΝΤ από το Καστελλόριζο, «για συμβολικούς λόγους». Βλέπετε, τα ταπεινά σπιτάκια στο φόντο, το καΐκι στο οποίο ανέβηκε και, βεβαίως, η γειτνίαση με την Τουρκία δείχνουν την πορεία που έχει πάρει η Ελλάδα. (Παρεμπιπτόντως, στο προχθεσινό μνημόσυνο του θείου του, ο Κώστας Καραμανλής –μαυρισμένος– έφθασε τελευταίος και έφυγε πρώτος...)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου