Στον φυσικό του ρόλο δείχνει να βρίσκεται ο Γιώργος Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες στη Νέα Υόρκη. Φίλοι και αντίπαλοι του αποδίδουν στόχους και επιθυμίες που ίσως δεν έχει, όπως την αναρρίχηση στο αξίωμα του γενικού γραμματέα των Ην. Εθνών. Οι πρώτοι για να υπερθεματίσουν την αποδοχή του από την παγκόσμια κοινότητα, οι δεύτεροι για να επικρίνουν τη συχνή απουσία του στο εξωτερικό, που αφαιρεί την προσοχή του από τα οικονομικά προβλήματα και τις αναταραχές στο εσωτερικό.
Αν και διαπιστώνεται μια συχνά υπερβολική ροπή προς την επικοινωνιακή αξιοποίηση των κινήσεών του, η προώθηση της διεθνούς παρουσίας της Ελλάδας μέσω των διαύλων που διατηρεί ο κ. Παπανδρέου με ξένους ηγέτες και θεσμούς είναι θετική. Για τη διεθνή κοινότητα, μικρή σημασία έχει ποιες ενέργειες κάνει προσωπικά ο ίδιος και ποιες ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας ή άλλοι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο Αλεξ Ρόντος, ο οποίος αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια.
Για να μην αντιμετωπιστεί ως γραφικός, ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να έχει ως πυξίδα την αίσθηση του μέτρου. Να προβάλλει μεν την πρόθεση της Ελλάδας να συμβάλει στην επίλυση διαφορών, αναγνωρίζοντας όμως τον σχετικά περιορισμένο ρόλο που της αναλογεί και ο οποίος είναι, εκ των πραγμάτων, μεγαλύτερος και πιο ουσιαστικός στα Βαλκάνια, ειδικά εάν ξεπεραστεί η οικονομική κρίση και ανακτήσει η Αθήνα το σημαντικό εργαλείο της οικονομικής διπλωματίας και μικρότερος και συμπληρωματικός, αλλά όχι απαραίτητα αμελητέος, στη Μέση Ανατολή.
Ο Ελληνας πρωθυπουργός τελευταία στρέφει την προσοχή του στα δύο κορυφαία ζητήματα που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα, την ειρηνευτική διαδικασία Ισραήλ - Παλαιστινίων και το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, που έχει οδηγήσει στην τεταμένη σχέση της Δύσης με την Τεχεράνη. Θα πρέπει να αποφύγει τον πειρασμό -και λόγω ιδιοσυγκρασίας μάλλον θα το κάνει- να αυτοπροβληθεί ως κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είναι. Ελπίζεται να έχει διδαχθεί από τις ατυχείς υπερβολές του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επέλεξε να αυτοχρισθεί ως ο «κύριος μεσολαβητής» ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν, κάνοντας βήματα που έρχονταν σε ευθεία ανίθεση με την προσέγγιση της διεθνούς κοινότητας, όπως αυτή εκφράζεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ· η στάση του τελικά έπληξε την εικόνα του ιδίου και της χώρας του.
Μέχρι στιγμής, ο Ελληνας πρωθυπουργός ακολουθεί διαφορετική πορεία. Προχώρησε σε εμβάθυνση της σχέσης με το Ισραήλ και ταυτόχρονα μετέφερε στον Ιρανό πρόεδρο την αντίθεση της διεθνούς κοινότητας στην απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου από την Τεχεράνη και του διεμήνυσε ότι είναι προς το συμφέρον του να αλλάξει προσέγγιση, έτσι ώστε να τερματισθεί η απομόνωσή του. Η αξιοποίηση των παραδοσιακών δεσμών με το Ιράν, χωρίς τη διατάραξη των σχέσεων με τη Δύση, αναδεικνύει έναν χρήσιμο υποβοηθητικό ρόλο για την Ελλάδα, ο οποίος με σωστούς χειρισμούς μπορεί να αποφέρει οφέλη.
Στο πλαίσιο της διεθνούς κινητικότητας που αναπτύσσει, ο κ. Παπανδρέου θα φιλοξενήσει στις 22 Οκτωβρίου στην Ελλάδα σύνοδο για την κλιματική αλλαγή στη Μεσόγειο και σε αυτήν έχει προσκαλέσει, μεταξύ άλλων, τους ηγέτες της Τουρκίας, του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Το παζλ της Ανατολικής Μεσογείου είναι πολύπλοκο και σίγουρα δεν θα λυθεί στην Αθήνα. Ομως, οι πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού, χωρίς απαραίτητα να αποτελούν «μεσολάβηση», βάζουν την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη και ελπίζεται ότι στην πορεία θα επιτρέψουν στην Αθήνα να διασφαλίσει μεγαλύτερη κατανόηση στα προβλήματα που απασχολούν την ίδια και στα οποία έχει λόγο η διεθνής κοινότητα.
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_2881.html#ixzz10LiPxcMV
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου