Στο Αφγανιστάν, παρατηρήθηκε ότι οι προσβολές των ανταρτών Ταλιμπάν, κυρίως σε ενέδρες, εκδηλώνονται κατά 50%, από την απόσταση των 500 μέτρων και μακρύτερα. Ο λόγος είναι απλός. Δεν θέλουν στενή εμπλοκή με αντιπάλους καλύτερα οπλισμένους και θωρακισμένους. Τους αρκεί η παρενόχληση, η φθορά με την χρησιμοποίηση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών και βομβών. Το πρόβλημα που προέκυψε για τους συμμάχους στρατιώτες, που εκτίθενται σε τέτοιου είδους προσβολές, ήταν ότι δεν είχαν υποστεί την απαραίτητη εκπαίδευση, για να μπορούν να προσβάλλουν στόχους με επιτυχία σε αποστάσεις από 500 μέτρα και πάνω. Ξεκίνησε λοιπόν, μία αναθεώρηση της επιχειρησιακής εκπαίδευσης και άρχισε, μεταξύ των άλλων, να δίδεται έμφαση στην σκοπευτική ικανότητα σε μεγάλες αποστάσεις.
Εδώ γίνεται όμως το μεγάλο λάθος! Θεωρείται δεδομένο ότι η απόσταση του αγώνα εναντίον των ανταρτών θα παραμείνει στα 500 μέτρα και επομένως πρέπει να γίνει αναπροσαρμογή! Ξεχάσθηκε ο αγώνας Πεζικού και η τακτική των μικρών κλιμακίων; Ξεχάσθηκε η τακτική κίνηση της ομάδας; Ξεχάσθηκε το “πυρ και κίνηση”; Είναι εύκολο να αντιπυροβολείς στο “πουθενά” και να παραμένεις χωμένος πίσω από κάποιο προκάλυμμα περιμένοντας τους όλμους, το πυροβολικό ή την αεροπορία να κάνει τη δουλειά σου, επειδή θεωρείς τον εαυτό σου “καθηλωμένο”.
Το δύσκολο είναι να αντιλαμβάνεσαι στο πεδίο της μάχης πού είναι η απειλή, από πού έρχονται τα φονικά πυρά, πώς θα εγκαταστήσεις βάση πυρός και πώς θα εκτελέσεις ελιγμό για να πλευροκοπήσεις τον αντίπαλο και να τον πλησιάσεις σε κοντινές αποστάσεις για να τον εξουδετερώσεις ακόμη και με μάχη σώμα με σώμα! Η άφεση του αντιπάλου μόνο στην ανταλλαγή πυρών, του επιτρέπει να έχει ή ν’ αποκτήσει πρωτοβουλία και φυσικά στην περίπτωση των ανταρτών, να φεύγει ανενόχλητος, για να εγκαταστήσει άλλη ενέδρα αλλού.
Τι φταίει; Οπως το διαπίστωσα και εγώ όταν ήμουν εκεί, ο υπερβολικός και άβολος πολλές φορές φόρτος των στρατιωτών. Το κράνος με το αλεξίσφαιρο γιλέκο ζυγίζουν γύρω στα 15 κιλά, μόνο αυτά. Αν προσθέσουμε οπλισμό, πυρομαχικά, νερό και άλλα υλικά, ο ατομικός φόρτος μπορεί να φτάσει άνετα στα 25 με 30 κιλά. Αν βάλουμε και σακκίδιο τύπου Μπέργκεν, πολύ περισσότερο. Αυτό καθιστά τον μαχητή δυσκίνητο και θα έλεγα απρόθυμο να περπατήσει σε απότομες πλαγιές κυνηγώντας τον ευκίνητο αντάρτη. Προτιμά να πυροβολεί και να καλεί πυρά υποστήριξης.
Τι πρέπει να γίνει; Να σταματήσουμε να φοράμε όλα αυτά τα προστατευτικά υλικά; Να αυξηθεί ο αριθμός των απωλειών μάχης λόγω χαμηλής προστασίας και να έχουμε τις μεγάλες αντιδράσεις της κοινής γνώμης; Το προσθέτω, γιατί λυπάμαι που το λέω, αλλά κάποιους αυτό ενοχλεί περισσότερο. Όχι δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω, αλλά να προχωρήσουμε εμπρός. Το πρώτο που πρέπει να γίνεται, είναι η σωστή σκληρή και ρεαλιστική εκπαίδευση πάνω στην αρχή “εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις”. Όλες οι ασκήσεις μάχης πρέπει να γίνονται με το φόρτο που ένας μαχητής καλείται να κινηθεί στο πεδίο της μάχης και σε έδαφος που να προσομοιάζει το πραγματικό πεδίο. Η τακτική μικρών κλιμακίων Πεζικού (ομάδας,διμοιρίας), πρέπει να μαθαίνεται από όλους, ανεξάρτητα από Όπλο ή Σώμα! Το δεύτερο βέβαια είναι η ποιότητα και η αξιοπιστία των υλικών. Όλοι κατευθύνονται σε ελαφρύτερα εύχρηστα, πολλαπλής χρήσης υλικά. Θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο γι’ αυτό.
Στην περίπτωση του Αφγανιστάν, οι φάλαγγες, ακόμη και οι εποχούμενες περίπολοι, πρέπει να κινούνται με την τεχνική που όλα τα στρατιωτικά εγχειρίδια περιγράφουν και όχι απρόσεκτα. Στην άφιξη δε επικίνδυνων σημείων που “μυρίζει” ενέδρα, πρέπει να εκτελείται υποχρεωτικά έλεγχος με τη μέθοδο της πλαγιοφυλακής, πριν από οποιαδήποτε διέλευση. Πιο απλά στέλνουμε κάποιους να ελέγξουν και ν’ αποκαλύψουν τυχόν ενεδρεύοντες. Αν εκδηλωθεί η ενέδρα; Άμεση αντίδραση.: “Καλύπτομαι, Παρατηρώ, Εντοπίζω, Προσβάλλω με πυρά, Ελίσσομαι, Εξουδετερώνω” Παίρνει ώρα και καθυστερούμε; Τότε ας υποστούμε τις συνέπειες, κατεστραμμένο αυτοκίνητο, κομμένα χέρια και πόδια, διασείσεις και άλλους τραυματισμούς, όπως έπαθαν οι Αμερικανοί Αλεξιπτωτιστές που θα δείτε παρακάτω στο βίντεο. Και μη χειρότερα! Υπήρξε και ένα όμως καλό. Κάποιος σώθηκε από το κράνος του τύπου Κέβλαρ. Ευτυχώς γι’ αυτόν, ήταν μία αδέσποτη εξωστρακισμένη σφαίρα 7,62 χιλ. από Καλάσνικοφ. Αν την είχε “φάει” απ’ ευθείας, θα το είχε διαπεράσει το κράνος του, σαν “φέτα”.
Εκπαίδευση χρειάζεται! Εκπαίδευση! Παλιά καλή συνταγή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου