Είναι φυσικό, ανθρώπινο και προπαντός υγιές αυτή τη δύσκολη εποχή που περνάμε όλοι μας, να αναζητούμε εναγωνίως κάποια αναλαμπή ελπίδας από την πολιτική κατάσταση, η οποία μας οδήγησε στη σημερινή κατάντια. Ε, λοιπόν, αυτή η ελπίδα υπάρχει. Οσο και αν διαφωνείτε ή αγανακτείτε πολλοί που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα κείμενά μου στην «Κ», η ελπίδα αυτή εκπορεύεται από το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Τον Γιωργάκη, αν προτιμάτε, όπως τον αποκαλούσαν μάλλον υποτιμητικά μέχρι πρότινος, αρκετοί και γνωστότατοι «σύντροφοί» του, οι οποίοι σήμερα (υποκριτικά ή υποχρεωτικά) εκθειάζουν τα ηγετικά του προσόντα. Αλήθεια, τι καλείται να διορθώσει σήμερα ο κ. Γ. Παπανδρέου, το οποίο –ανεξαρτήτως πολιτικής ικανότητος– θα ήταν αδύνατον να επιτύχει ο κ. Αντ. Σαμαράς; Η απάντηση είναι απλή. Ολες εκείνες τις καταστάσεις, που το «πατρικό» του κόμμα δημιούργησε και εξέθρεψε τα τελευταία 30 χρόνια. Δηλαδή, είναι ο μόνος ενδεδειγμένος και υπεύθυνος να εκκαθαρίσει τα του οίκου του.
Μέσα στις επόμενες εβδομάδες, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να κάνει τολμηρά (και πειστικά για την τρόικα) βήματα για την απελευθέρωση των αγορών, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, την εξυγίανση των ΔΕΚΟ, τη μισθολογική (προς τα κάτω) ισοτιμία στο Δημόσιο, κ.λπ. Αντίπαλοί του είναι κυρίως οι «φίλιες» συντεχνίες. Αυτές που ξεπήδησαν από τις γνωστές «κλαδικές», που αποτέλεσαν επί χρόνια την αιχμή του δόρατος του ΠΑΣΟΚ. Και αφού ισχυροποιήθηκαν, άρχισαν να αυτονομούνται, με κίνητρο την νομή του κρατικού κορβανά. Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού γρήγορα αντιλήφθηκε την ισχύ και την ιδιοτέλεια αυτών των συντεχνιών, τις οποίες αποκάλεσε ρετιρέ. Ομως, δεν τις έθιξε και εξακολούθησε να στηρίζεται σ’ αυτές. Ηταν οι Ιακωβίνοι του ΠΑΣΟΚ στο Δημόσιο, οι οποίοι ανέλαβαν την αποστολή της εκκαθάρισής του από την «Δεξιά» και τη διαιώνιση της πολιτικής –και κυρίως κομματωφέλιμης– μισαλλοδοξίας. Προσπάθησε, απλώς όσο και ματαίως, να θέσει κάποια «όρια» στις διώξεις των «αντιφρονούντων» και στην συνακόλουθη διαφθορά των πράσινων Ιακωβίνων. Είναι ιστορικά καταγεγραμμένες οι δύο αντίστοιχες παραινέσεις του: «Μη φθάσουμε στο σημείο να στρεφόμαστε κατά του υπαλληλάκου και του κλητήρα». (Δηλαδή, όλη η άνωθεν ιεραρχία του Δημοσίου ήταν εκτός του «ορίου»). Και στην περίπτωση δωροληψίας (μίζας) κομματικού στελέχους της ΔΕΗ, συμπλήρωσε: «Είπαμε να παίρνουμε κάποιο δωράκι. Οχι, όμως και 500 εκατομμύρια δραχμές» (Δηλαδή το «όριο» τέθηκε κάτω από το ποσόν αυτό...).
Το πόσο βαθιά ριζωμένες, έστω και υποσυνείδητα, είναι οι αντιλήψεις αυτές στο κυβερνών κόμμα δεν προκύπτει μόνον από τις αντιδράσεις που εκδηλώνονται από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», εναντίον της πολιτικής του κ. Παπανδρέου. Εξακολουθούν να ανασαλεύουν και σήμερα από «εκσυγχρονισμένα» στελέχη του. Αν θυμάμαι καλά, σε προεκλογική συνέντευξή του ο κ. Γιάννης Ραγκούσης, αδερφοποιτός με τον πρωθυπουργό, είχε, με περισσή μεγαλοφροσύνη, αποφανθεί ότι μεταξύ των ψηφοφόρων της Ν.Δ. (περίπου τρία εκατ.) υπάρχουν και έντιμοι Ελληνες (!). Επίσης ο κ. Παπανδρέου οφείλει να εκριζώσει το σύνθημα περί «προνομιούχων και μη προνομιούχων Ελλήνων». Διότι, εν ονόματι του συνθήματος αυτού, εκατοντάδες χιλιάδες συνέλληνες προστέθηκαν υπεράριθμα στο Δημόσιο, συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα ως «ανάπηροι» ή παρανόμως ως «αντιστασιακοί» έλαβαν προκλητικά επιδόματα, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν το ύψος του μισθού τους, κ.ο.κ. Ολοι αυτοί οι συμπατριώτες μας θεωρούν τα συγκεκριμένα προνόμια κεκτημένα δικαιώματα και, φυσικά, θα δώσουν λυσσαλέα μάχη για να τα διατηρήσουν. Οι κυβερνήσεις της «επάρατης Δεξιάς» δεν μπορούσαν ούτε τόλμησαν να τα θίξουν. Θα συναντούσαν την αντίδραση όχι μόνον των «θιγομένων», αλλά σύσσωμου του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα κατήγγελλε την επέμβαση, ως κοινωνικά ανάλγητη και θα την αντιμετώπιζε ως κομματικό διωγμό.
Ιδού, λοιπόν, γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός οφείλει και εν τη πράξει να αποβάλει το υποκοριστικό και μάλλον απαξιωτικό «Γιωργάκης». Πρέπει να μείνει στην Ιστορία ως Γιώργος Παπανδρέου. (Αποφεύγοντας ακόμη και το... Γεώργιος). Με αυτές τις προδιαγραφές είναι, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, ο πλέον ενδεδειγμένος πρωθυπουργός. Ομως, οι ίδιες προδιαγραφές καθορίζουν και την ενδεδειγμένη, έως τις επόμενες εκλογές, στάση και της Ν.Δ. Διότι η σημερινή τακτική της θυμίζει την περιγραφή ενός πυγμαχικού αγώνα μεταξύ ενός ψηλόλιγνου και ενός κοντόχοντρου πυγμάχου, σε ευθυμογράφημα του απαράμιλλου Δημήτρη Ψαθά. «Ο ψηλός χοροπηδά, χτυπάει και φεύγει. Ο χοντρός τις τρώει, κοιτάζει και περιμένει». (Προφανώς μέχρι να κουρασθεί ο ψηλός για να δώσει αυτός το τελειωτικό χτύπημα.) Καίτοι ομοιόσωμοι οι κ. Σαμαράς και Παπανδρέου, ο ρόλος του ψηλού ταιριάζει στον πρώτο και του χοντρού στον δεύτερο. Ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν έχει κανένα λόγο να χτυπάει συνεχώς και επιπόλαια τον πρωθυπουργό. Αντίθετα έχει κάθε συμφέρον να «κοιτάζει και να περιμένει». Αλλωστε, ο κ. Παπανδρέου, όπως προαναφέραμε, θα δεχθεί από αλλού τα σκληρά και οδυνηρά χτυπήματα. Και με αυτά θα κριθεί ο αγώνας του. Αν νικήσει, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ωφεληθεί το κόμμα του, αλλά πρωτίστως ο τόπος.
Με άλλους λόγους, και ο κ. Σαμαράς έχει έναντι της Ιστορίας εκκρεμότητα ονόματος. Βεβαίως, δεν του ζητάει κανείς να αναβαθμισθεί σε Αντώναρο. Ομως, προς Θεού για τον ίδιο και τον τόπο, να μην καταγραφεί ως Αντωνάκης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου