Υπό το φως της ελληνοϊσραηλινής «προσέγγισης», με δεδομένο ότι έμειναν μόλις καμιά εικοσαριά μέρες μέχρι το κρίσιμο για τα εσωτερικά της Τουρκίας δημοψήφισμα για την τροποποίηση 26 άρθρων του συντάγματος της γείτονος χώρας, η οποία έχει προκαλέσει μια ακόμη μεγάλη πολιτική όξυνση, την Τρίτη δύο εφημερίδες – «Σαμπάχ» και «Μιλλιέτ» – έγραψαν, πανομοιότυπα σχεδόν, την πρωτοσέλιδη είδηση ότι «Τα 12 μίλια δεν είναι πλέον αιτία πολέμου» επικαλούμενες το Έγγραφο Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας (Milli Güvenlik Siyaset Belgesi – MGSB), που περιέχει το «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της Τουρκίας, γνωστό και ως «Κόκκινο Βιβλίο», και από πολλούς θεωρείται ως... «μυστικό σύνταγμα της Τουρκίας».
Το «Κόκκινο Βιβλίο» αναθεωρείται κάθε πέντε χρόνια και η τροποποίησή του αναμένεται στη συνεδρίαση Οκτωβρίου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Σύμφωνα με τα τούρκικα ρεπορτάζ, στη σύνταξή του συμβάλλουν τα υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών, το Γενικό Επιτελείο και η Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ).
Εν όψει λοιπόν της αναθεώρησης αναμένεται ότι, στο πλαίσιο του γνωστού νεο-οθωμανικού δόγματος του Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», στο νέο έγγραφο το Ιράν και οι γειτονικές με την Τουρκία χώρες (Ιράκ, Ρωσία και Ελλάδα) παύουν να αποτελούν πρωταρχική απειλή. Ειδικά για την Ελλάδα, αναφέρεται ότι παύει η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στα 12 μίλια να θεωρείται casus belli και στη νέα διατύπωση θα δοθεί έμφαση στη «συνεργασία», με τη δημιουργία του Συμβουλίου Στρατηγικής Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.
Γιατί; Διότι, παρά την... πολυδιαφημιζόμενη στην Ελλάδα ελληνοϊσραηλινή «προσέγγιση», οι Τούρκοι επιτελείς θεωρούν ότι η πιθανότητα να προκαλέσει η Ελλάδα πόλεμο στο Αιγαίο και να απειλήσει στρατιωτικά την Τουρκία θεωρείται πλέον «χαμηλής έντασης».
Με την ευκαιρία, να θυμίσουμε τι έλεγε η απόφαση του τούρκικου κοινοβουλίου του 1995 για το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, όπως έχει καταγραφεί αλλεπάλληλες φορές στο παρελθόν:
«Η Ελλάδα, επωφελούμενη από κάποια άρθρα της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, εξέφρασε πρόσφατα την επιθυμία να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Αν αυτό πραγματοποιηθεί, η Ελλάδα θα θέσει υπό την κυριαρχία της το 72% της θάλασσας του Αιγαίου. Μια τέτοια κατάσταση θα είχε αποτέλεσμα η πρόσβαση της Τουρκίας στις θάλασσες και τους ωκεανούς να γίνεται μέσω των ελληνικών χωρικών υδάτων, κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό.
Η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, αν και ελπίζει ότι η Ελλάδα δεν θα λάβει την απόφαση να διαταράξει την ισορροπία που έχει επιτευχθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης, επεκτείνοντας τα χωρικά της ύδατα πέραν των 6 μιλίων, αποφασίζει, έναντι του ενδεχομένου αυτού και για να προασπίσει και να προστατεύσει τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας, να παραχωρήσει στην Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας όλες τις αρμοδιότητες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που θα κριθούν απαραίτητες από στρατιωτικής απόψεως, καθώς και να γνωστοποιηθεί η κατάσταση αυτή με φιλικά αισθήματα στην ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη».
Πώς αντιμετωπίζουν οι δικοί μας αυτή την αλλαγή; Σημειώνοντας τις επιφυλάξεις τους και λέγοντας ότι αυτή η τροποποίηση δεν μπορεί να προϋποθέτει ή να σημαίνει ανταλλάγματα από την ελληνική πλευρά. Δεν έχουν κι άδικο, αφού επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα σε επίπεδο ισχύος ή βλέψεων της γείτονος προς τον ελλαδικό χώρο. Ούτε έχει κανείς όρεξη να εμπλακεί στα εσωτερικά της Τουρκίας τέτοια κρίσιμη εποχή.
Άλλωστε, επί της ουσίας, τα πράγματα είναι σαφή:
● Είτε με την ύπαρξη του casus belli είτε χωρίς αυτήν, σε μια πιθανή διευθέτηση του καθεστώτος του Αιγαίου θα μετρήσουν η οικονομική και πολιτική ισχύς του κάθε μέρους, η διπλωματική βαρύτητα, αλλά και η διαχείριση εκ μέρους της όποιας ελληνικής κυβέρνησης.
● Είτε με την ύπαρξη του casus belli είτε χωρίς αυτήν, η ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), η οποία θα επέτρεπε τη διαχείριση από την Ελλάδα των ενεργειακών κοιτασμάτων του Αιγαίου, παραμένει – και θα παραμείνει – ακαθόριστη μέχρι να οριστικοποιηθεί πολιτικά το μοντέλο «συνεκμετάλλευσης» από Ελλάδα, Τουρκία και ΗΠΑ, ίσως και με τη συμμετοχή του Ισραήλ, το οποίο φαίνεται να προβάλλει δυναμικά απαιτήσεις μέσω της διαφημιζόμενης «ενεργειακής συνεργασίας».
Υπ’ αυτήν την έννοια, η άρση του casus belli, αν τελικά γίνει, δεν θα αποτελέσει γεγονός μείζονος σημασίας, όπως κι αν πουληθεί στο εσωτερικό...
Πολεμική προετοιμασία του Ισραήλ
Εν τω μεταξύ, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι το Ισραήλ ετοιμάζεται για πολεμικό χτύπημα κατά του Ιράν, κάτι που δημιουργεί πρόσθετες ανησυχίες για το περιεχόμενο της ελληνοϊσραηλινής «προσέγγισης». Χαρακτηριστική του κλίματος είναι η συνέντευξη που παραχώρησε στο Ράδιο 77WABC της Νέας Υόρκης ο Ισραηλινός βουλευτής Ντάνι Ντανόν, ο οποίος υπήρξε αποκαλυπτικότατος, δηλώνοντας ότι «το Ισραήλ προετοιμάζεται για πόλεμο με το Ιράν». Αναλυτικά η δήλωσή του, η οποία αποκαλύπτει πόσο προχωρημένος είναι ο ισραηλινός σχεδιασμός:
«Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σενάρια κι έχουμε τη δυνατότητα να προστατέψουμε τον αστικό πληθυσμό. Δεν μπορώ να κάνω πρόγνωση για το πόσο ακόμη θα περιμένουμε. Προτιμάμε ωστόσο να τηρήσουμε στάση αναμονής μέχρι να διαφανεί αν σκοπεύουν να λάβουν κάποια πρωτοβουλία οι υπόλοιπες διεθνείς δυνάμεις ή αν θα σηκώσουμε μόνοι μας το βάρος, όπως συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Ο σπουδαίος ηγέτης Μεναχέμ Μπεγκίν είχε τότε πάρει τότε την απόφαση να βομβαρδίσει τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ. Τελικά, πιστεύουμε ότι αυτός ο πόλεμος δεν πρέπει να εκφυλιστεί σε πόλεμο μεταξύ Ισραηλινών και μουσουλμάνων. Αντιθέτως, πρέπει να λάβει διαστάσεις πολέμου ανάμεσα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και τους μουσουλμάνους»...
Ενώ λοιπόν ο λαός του Ισραήλ ελπίζει στην εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης σε ό,τι αφορά τα πυρηνικά του Ιράν, η ισραηλινή κυβέρνηση και το κόμμα Νετανιάχου (του οποίου μέλος είναι και ο Ντανόν) χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, δίνοντάς του μάλιστα διαστάσεις «πολέμου μεταξύ των πολιτισμών», κατά το περίφημο δόγμα Χάντιγκτον, με το οποίο διαρκώς ερωτοτροπεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ!
Το είπαμε από την αρχή: Ο Γιώργος παίζει με τη φωτιά. Κι όσο περνά ο καιρός – ακόμη και οι μέρες – δικαιωνόμαστε απολύτως...
το ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου