Κι εκεί που πας να -ξανά- σιχτιρίσεις την τύχη σου για τη χώρα στην οποία σου έμελλε να ζεις, για τη διαφθορά, τη λαμογιά, το γενικό ξεχαρβάλωμα και την απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε κατεύθυνσης και προοπτικής, κάτι γεννιέται από κάτω και σε φρενάρει. Ναι. Αυτή η πληθωρική ανταπόκριση εκατοντάδων πολιτών στο κάλεσμα του ραδιοφωνικού ΣΚΑΪ «Ολη μαζί η Ελλάδα μπορεί» είναι εντυπωσιακή και ουσιαστική και αποδεικνύει με τρόπο απλό και διαυγή ότι ο κόσμος, οι πολλοί, αυτοί που θα κάνουν θυσίες γνωρίζοντας ότι θα θυσιαστούν πρώτοι, αυτοί τουλάχιστον προσπαθούν. Οτι έξω από τα κοινοβουλευτικά τείχη, η Ελλάδα των πολλών, όλων αυτών που δεν τα παίρνουν, που δουλεύουν σκληρά, αγωνιά και αγωνίζεται. Νέοι, νεότεροι αλλά και μεσήλικες, εργαζόμενοι, μερικώς εργαζόμενοι, άνεργοι, επιχειρηματίες, επιτηδευματίες και νοικοκυρές προσέρχονται με ορμητικότητα και ειλικρινή διάθεση στον δημόσιο διάλογο που άνοιξε. Κάθονται μεταξύ τους, συζητούν, προβληματίζονται, βασανίζουν τη σκέψη τους και τελικά καταθέτουν ιδέες μικρές ή μεγάλες, σοβαρές, ουσιαστικές, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες, για το πώς μπορούμε, έστω και τώρα, να μετατρέψουμε τη συμφορά σε ευκαιρία. Η απλώς να επιβιώσουμε, για να μην είμαστε και υπερβολικοί. Εστιάτορες μειώνουν δραστικά τις τιμές τους, ιδιοκτήτες κομμωτηρίων κάνουν θεαματικές προσφορές για νέους και άνεργους, τεχνικοί υπολογιστών προσφέρουν δωρεάν δημιουργία ιστοσελίδας με αντάλλαγμα άλλες υπηρεσίες που τους είναι απαραίτητες κ. ά. Ολοι τους, έχοντας πλήρη συνείδηση των εξαιρετικών δυσκολιών της συγκυρίας και της βεβαιότητας για την ανατροπή όσων μέχρι σήμερα είχαν μάθει να αντιλαμβάνονται ως δεδομένα. Τους ακούς να περιγράφουν τη συγκυρία με όρους ρεαλιστικούς και ξεκάθαρους. Χωρίς υπερβολές, χωρίς δράματα, με περισσή αγωνία, αλλά πάντως με συγκρότηση. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι καταλαβαίνουν απόλυτα πόσο ιστορικές είναι οι στιγμές που ζούμε γι’ αυτή τη χώρα, για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.
Τα ακούς όλα αυτά και πας να ηρεμήσεις και να αγαλλιάσεις. Σχεδόν νιώθεις ότι μπορείς και να ονειρευτείς. Και μετά προσγειώνεσαι πάλι στην αμείλικτη πραγματικότητα. Αυτή που σκιαγραφεί η Γερμανίδα καγκελάριος για τις χώρες του Νότου και ιδιαίτερα για τη μικρή χώρα που αποτελεί το φυσικό σύνορο της Ευρώπης με την Ανατολή. Οπου κι αν στρέψεις την προσοχή σου ακούς διαρκώς ότι όσα μέτρα κι αν επιβληθούν, δεν θα πιάσουν τόπο, γιατί θα εφαρμοστούν με λάθος τρόπο τη λάθος στιγμή. Οτι είναι θέμα χρόνου να μας πέσει στο κεφάλι ένα ακόμη πακέτο και θέμα ακόμη λίγου χρόνου να αποδειχθεί ότι ούτε αυτό απέδωσε τα αναμενόμενα.
Μα γιατί δεν πράττουν όσα οφείλουν να πράξουν, για να ανατρέψουν αυτή την εφιαλτική πορεία; Αφού ο λαός, ο πολυπαινεμένος από τους πολιτικούς μας λαός, αυτός ο θυμωμένος με τον εαυτό του λαός, θα τις κάνει τις θυσίες. Θα παλέψει για να βρει λύσεις. Θα αποδεχθεί και θα προσαρμοστεί. Θα συνεργαστεί, θέλει δεν θέλει. Θα μάθει να ζει με τα πολύ λιγότερα. Ακόμη και με τα ελάχιστα. Γιατί, λοιπόν, δεν θα τα καταφέρουμε;
Γιατί η τάδε μεταρρύθμιση που είναι απολύτως αναγκαία να υλοποιηθεί άμεσα, κωλυσιεργεί επειδή ο αρμόδιος υπουργός φοβάται, λέει, το πολιτικό κόστος. Οτι η δείνα αλλαγή καθυστερεί γιατί ο έχων την ευθύνη της υλοποίησης μετράει τις τυχόν αντιδράσεις και την επίδραση αυτών στην προσωπική πολιτική του πορεία.
Μα, σε λίγο θα γίνουμε Αργεντινή και θα σφαζόμαστε στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί, επιμένει μονότονα ο υποβολέας. Μα, τι έννοια και τι βάρος θα έχει το πολιτικό κόστος μπροστά στο κόστος μιας ενδεχόμενης στάσης πληρωμών; Τι κι αν ουρλιάζουμε όλοι ότι έχουμε μπει στην περιοχή των απειλητικών και επικίνδυνων παγόβουνων. Η κραυγή χάνεται στο βουητό των επικοινωνιακών αλαλαγμών. Μα, κι αυτοί θα βουλιάξουν μαζί μας... ψελίζει ο σώφρων πολίτης με αγωνία. Ναι. Αλλά δεν μπορούν καν να το αντιληφθούν.... Ο τελευταίος στην τελευταία γωνιά αυτής της χώρας έχει καταλάβει ότι σε πολύ λίγο τίποτα από όσα ήξερε δεν θα ισχύουν. Οι εντός των κοινοβουλευτικών τειχών, πάλι, όχι...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου