Μίλτον Φρίντμαν
του Γιάννη Μαρίνου
Σήμερα όμως ο έγκυρος «Μonde» ανακαλύπτει ότι την κρίση που διέρχεται τώρα η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση αυτός την είχε προβλέψει. «Την ημέρα που η Ευρώπη θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια σοβαρή ύφεση» είχε υποστηρίξει ο Φρίντμαν «θα έλθουν και πάλι στην επιφάνεια οι εθνικοί εγωισμοί και το κοινό νόμισμα θα εμποδίσει τις απαραίτητες προσαρμογές που πρέπει να γίνουν σε κάθε χώρα.Το οικοδόμημα θα καταρρεύσει, μια και οι χώρες της ευρωζώνης δεν θα έχουν την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και γλωσσική ομοιογένεια που έχουν οι αμερικανικές Πολιτείες.Ολοι θα καταλάβουν-αλλά θα είναι πολύ αργάότι δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ένωση χωρίς πολιτική ένωση, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ευρώ χωρίς ευρωπαϊκή κυβέρνηση». Προφητικότατος ο ξεμωραμένος...
Μπαίνω στον πειρασμό να συμβάλω στη σχετική συζήτηση με την προσωπική μου εμπειρία ως ευρωβουλευτή (1999-2004), σε μια περίοδο δηλαδή που όλα φαίνονταν να δικαιώνουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Τηλεγραφικά υπενθυμίζω την τυφλή εμμονή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη νομισματική σταθερότητα αδιαφορώντας παντελώς για την ανομοιογενή ανάπτυξη και την καταρρέουσα ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα.
Εθελοτύφλωση επίσης επικρατούσε ως προς τη συνειδητή υπονόμευση του ευρώ και της ευρωζώνης από την εκτός αυτής Βρετανία. Το ίδιο επεδίωκαν φυσικά και οι ΗΠΑ για να διατηρηθεί η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου.
Η εθελοτυφλούσα Ευρωπαϊκή Ενωση αποδεχόταν ασυζητητί να υποτάσσεται στην κυριαρχία του Σίτι του Λονδίνου και της Γουόλ Στριτ σε ό,τι αφορά τα χρηματοπιστωτικά και απέρριπτε με περιφρόνηση τις αναπτυξιακές προτάσεις του τότε συναδέλφου Γιώργου Κατηφόρη ή του υπογράφοντος για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής υπηρεσίας αξιολόγησης, μολονότι ήταν προφανές ότι η μονοπώληση της διαδικασίας αυτής από τους Αμερικανούς μπορούσε να αποδειχθεί διαβλητή ως υπονομευτική για το ευρώ και την ΕΕ. Συζητείται σήμερα αλλά και πάλι διστάζει η Βαβέλ των Βρυξελλών. Αλλά ούτε και η πάντα υπό συζήτηση ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση προχωρεί. Παραμεριζόταν και τότε αλλά και τώρα καθώς διαφωνεί κάθετα η Βρετανία, την οποία ο Ντε Γκωλ ευλόγως δεν ήθελε στην ΕΟΚ.
Αλλά και η ισότιμη αντιμετώπιση των μελών παρέμεινε περισσότερο μύθος, καθώς π.χ. από τις αρχές του 2000 με άλλα μέτρα και σταθμά αντιμετωπίστηκε η παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας από τη Γερμανία και τη Γαλλία και ως πτωχοί συγγενείς η Πορτογαλία και η Ελλάδα.
Η απερίσκεπτη διεύρυνση της ΕΕ χωρίς εμβάθυνση επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τη συνοχή και την κοινοτική αλληλεγγύη. Η Νέα Ευρώπη συνετάχθη με την αμερικανική πολιτική (!) καθώς σε αυτήν απέδιδε την απελευθέρωσή της από τη σοβιετική καταδυνάστευση.
Τώρα αμήχανοι και αλληλοϋποβλεπόμενοι και οι ηγέτες της ΕΕ συσκέπτονται καθημερινά αναζητώντας λύσεις καθώς στη Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν είχε προβλεφθεί μηχανισμός αλληλεγγύης που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί αμέσως και αποτελεσματικά όταν μια χώρα όπως η Ελλάδα βρεθεί στο χείλος της χρεοκοπίας και απειλεί και τις υπόλοιπες. Από μηχανής θεός θεωρήθηκε η ασύνετη απειλή του κ. Παπανδρέου για προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Υιοθετήθηκε αμέσως και σήμερα η Ελλάδα όχι μόνο μπήκε στη μέγγενη των πρακτικών του ΔΝΤ αλλά το κατέστησε και de facto αναγκαίο συνεταίρο της ευρωζώνης. Αρα και επισήμως πια οι ΗΠΑ έχουν λόγο για τα ευρωπαϊκά. Οπως άλλωστε είχαν πάντα- κι ας τολμά τώρα να διαφωνεί η Γερμανία.
jmarinos@tovima.gr
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_9551.html#ixzz0s2NMJppa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου