Η λανθάνουσα αλληλεγγύη και ο Κον Μπεντίτ

Tης Ριτσας Μασουρα
Ξέρω, ξέρω, μας πνίγει ο ενθουσιασμός. Ανασύρουμε από το ντουλάπι της Ιστορίας την εντυπωσιακή φιγούρα του Μάη του ’68, τον Ντάνι Κον Μπεντίτ, και την... ευγνωμονούμε! Τι προμοτάρισμα της Ελλάδας ήταν αυτό στην Ευρωβουλή προχθές;
Δεκαετίες μετά τη σαρωτική παρουσία του στο Παρίσι, ο Πράσινος πια Ντάνι, λάβρος και με το θάρρος νεολαίου, κατακεραύνωσε τους Ευρωπαίους αξιωματούχους ενώπιον της Ευρωβουλής, υπερασπιζόμενος την Ελλάδα και τα ελλείμματά της. Σταράτα και δίχως πολλές κουβέντες δικαιολόγησε την πατρίδα μας για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της, επιρρίπτοντας ευθύνες στις τεράστιες, λόγω Κυπριακού και Τουρκίας, αμυντικές μας δαπάνες και κατήγγειλε την απουσία αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.
Αλληλεγγύη, λοιπόν. Επιβεβλημένη για μας -το αξίζουμε, δεν το αξίζουμε- όχι όμως και για τους Ευρωπαίους, παρ’ ότι εμπεριέχεται στη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Δεν ξέρω τι ακριβώς φαντάστηκε ο Κον Μπεντίτ. Νομίζω όμως ότι άδραξε την ευκαιρία να προβάλει τις ιδιαιτερότητες των κρατών-μελών της Ε.Ε. Σε καιρούς οικονομικής αρρυθμίας, δεν μπορεί να ισχύουν για όλους οι ίδιες προδιαγραφές, μια σκέψη που σε παλιότερους καιρούς θα παρέπεμπε στην Ευρώπη των δύο ή και τριών ταχυτήτων, αλλά που σήμερα είναι άκαιρη.
Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Ο Κον Μπεντίτ ανήκει στη μειοψηφία των Πρασίνων. Μπορεί επομένως να λέει αυτά που σκέπτεται δίχως κόστος. Οταν είσαι εκτός εξουσίας, η γλώσσα σου πάει ροδάνι. Οταν την ασκείς, το σκέφτεσαι διπλά και τριπλά.
Ο καιρός της οικονομικής ευταξίας παρήλθε. Παρήκμασε και η αίγλη του ευρώ. Στο εξής οι Ευρωπαίοι μεγαλοηγέτες, ανεξαρτήτως εσωτερικών ισορροπιών και συμφερόντων, πριν από οποιαδήποτε κίνηση θα πρέπει να συνυπολογίζουν το μέγεθος του κόστους των κινήσεών τους, είτε κοιτάζοντας κατάματα τις ΗΠΑ που τελευταία κάνουν νερά είτε κοιτάζοντας λοξά την Κίνα. Το Σύμφωνο Σταθερότητας γίνεται πλέον βίβλος και οι σταυροφόροι, εν αναμονή κελευσμάτων. Και αν κάτι επιδιώκουν διακαώς οι Ευρωπαίοι είναι να αποκλείσουν την εισβολή του ΔΝΤ, παλεύοντας παράλληλα για την ισχυροποίηση του ευρώ. Πώς; Βοηθώντας τις «μωρές παρθένες» του Νότου και προτείνοντας τη συγκρότηση «ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης». Πρόταση του προέδρου Χέρμαν Ρομπέι, την οποία στηρίζει η ισπανική προεδρία και η οποία συνοψίζεται «στην επιβράβευση των μελών που επιτυγχάνουν τους στόχους του Συμφώνου και στην απειλή επιβολής κυρώσεων σε όσα μέλη δεν τα καταφέρνουν».
Υποθέτω ότι μια οικονομική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να παραμείνει έτσι επί μακρόν. Θα χρειαστεί πολιτική κάλυψη. Οταν παλιότερα εξέχουσες προσωπικότητες της Ευρώπης είχαν έντονα διαμαρτυρηθεί για την προς Ανατολάς διεύρυνση, σε βάρος της εμβάθυνσης, επικρίθηκαν δριμύτατα. Τώρα ενδέχεται να επιστρέψουμε στο αυτονόητο, όχι γιατί θα εμφορούμαστε από το ιδεώδες της πολιτικής ένωσης, αλλά γιατί θα κληθούμε να σώσουμε το ευρώ. Με νικητές και ηττημένους. Με χώρες αναβαθμισμένες και υποβαθμισμένες. Με Κον Μπεντίτ και Bαν Ρομπέι σε θέση μάχης ή και σύγκλισης.
www.kathimerini.gr