Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Λίγη βοήθεια από φίλους...
Tου Mπαμπη Παπαδημητριου, www.kathimerini.gr
Tην 5η Δεκεμβρίου 1993, οι επιβάτες της πτήσης STS-61 του διαστημικού λεωφορείου ξύπνησαν υπό τους ήχους του έξοχου τραγουδιού του τίτλου. Δεν κατόρθωσα να πληροφορηθώ αν οι εμπνευσμένοι προγραμματιστές της NASA είχαν προτιμήσει την ερμηνεία του Τζο Κόκερ. Προσωπικά την προτιμώ απέναντι στην όμορφη αλλά τρυφερή εκδοχή των Beatles. Ισως λόγω των συνειρμών που επιτρέπει. Ισως λόγω του ρομαντισμού που διακατείχε όσους ξαπλωμένοι στις λάσπες του Γούντστοκ ονειρεύθηκαν έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που σήμερα διαμορφώνεται στις «αγορές». Αλλά και λόγω των μουσικών οι οποίοι έντυσαν με τους ήχους τους το σκληρό, σχεδόν τραγικό, ύφος του εμφανώς οδηγούμενου στην καταστροφή ερμηνευτή.
Ευχερώς στοιχηματίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συμφωνεί με τη δική μου εκδοχή. Υποθέτω μάλιστα ότι σε πρόσφατες επαφές του με διακεκριμένους οικονομολόγους, όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, θα του εξήγησαν γιατί πρέπει να θυμίσει στους συνομιλητές του, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλους, όσα είχε πει, προφητικά και απειλητικά, ο νομπελίστας και μισητός από τους απανταχού «αριστερούς» Μίλτον Φρίντμαν.
«Υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα να διαλυθεί στα επόμενα χρόνια λόγω των διαφορών που συσσωρεύονται μεταξύ των κρατών-μελών της», είχε πει για την Ευρωζώνη (EUobserver, 17/5/2004). Τι έπρεπε να κάνουν τα κράτη αυτής της ατελούς νομισματικής ζώνης; «Καταργήστε τις τεράστιες (κρατικές) δαπάνες. Η ευρωπαϊκή οικονομία είναι πολύ επιβαρυμένη με κανόνες και κανονισμούς», συμπλήρωσε τότε ο άνθρωπος που επηρέασε καθοριστικά την ανάδειξη του πλούσιου κόσμου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Ο κ. Παπανδρέου έχει ήδη «επιτύχει» κάτι εξίσου σημαντικό με μια αντίστοιχη «επιτυχία» του πατέρα του. Και, όπως λίγοι θα προσέξουν, στον πρώτο χρόνο της πρωθυπουργίας τους. Συγκεκριμένα, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε «απαιτήσει» από τους λίγους, τότε, Ευρωπαίους να υπάρξει μια πρόσθετη βοήθεια προς την Ελλάδα. Και τότε, η οικονομία της χώρας μας είχε τα μαύρα χάλια της. Το κρατικό έλλειμμα είχε πάρει την ανηφόρα, ο εξωτερικός δανεισμός είχε πολλαπλασιαστεί σε δραχμές και ο πληθωρισμός παρέμενε διψήφιος. Η Ελλάδα εφηύρε τα ΜΟΠ ή Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το προοίμιο των ευρύτερων περιφερειακών επιδοτήσεων. Το «πακέτο Ντελόρ» τού χρωστά πάρα πολλά.
Στον Γιώργο Παπανδρέου η ευρωπαϊκή οικογένεια θα χρωστά την επιστροφή στον πιο «άγριο» φεντεραλισμό. Φεντεραλιστές είναι όσοι πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική Ενωση χωρίς μεταφορά εθνικής κυριαρχίας. Προφανώς, σε κάποιο «υπερεθνικό» όργανο που θα μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις οι οποίες, εξίσου προφανώς, θα είναι υποχρεωτικές για όλα τα μέλη. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε στον νου του αυτή την εξέλιξη. Αυτό που σίγουρα ήθελε πριν μπει στο παλάτι των Ηλυσίων, όπου η κατοικία και το γραφείο του Γάλλου προέδρου, ήταν να του δώσουν ένα μαξιλάρι γεμάτο λεφτά. Και, βεβαίως, να μην του ζητήσουν τίποτε το πρόσθετο, πέραν όσων έχει ήδη καταγράψει στο Πρόγραμμα Σταθερότητας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Οπως τα ΜΟΠ δεν έσωσαν, τότε, την Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως συνέβαλαν στην απομάκρυνση των πολιτικών από τις αρχές της δημοσιονομικής πειθαρχίας, έτσι και η Νέα Ευρωπαϊκή Βοήθεια (ΝΕΒ) δεν μπορεί να μας σώσει. Καμία υπερεθνική δύναμη δεν μπορεί να στρώσει έναν ολόκληρο λαό στη δουλειά. Κανένας κομισάριος δεν μπορεί να υποχρεώσει τους πολίτες να ενστερνιστούν τις «ευρωπαϊκές αξίες», ούτε βεβαίως να περιορίσει τη διαφθορά. Η σωτηρία και η προσαρμογή που απαιτούνται είναι αμιγώς πολιτικό θέμα. Και, ως προς αυτό, κανείς φίλος, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει τίποτε!

Δεν υπάρχουν σχόλια: