.(τι)μωρία ...

Και ιδού η δημοκρατία του Ιράκ να κάνει εκτελέσεις όπως αυτές που έκανε η τυραννίδα του Σαντάμ.

Μόνον ολίγον περισσότερες, συχνότερα και πυκνότερα. Κι αυτό λογικό. Διότι η δημοκρατία

είναι πάντα μια πρόοδος εν σχέσει με την τυραννία. Ασχετο τώρα αν αυτή η δημοκρατία είναι νεοταξίτικη όσον άλλωστε νεοταξίτικη ήταν και η Σανταμική τυραννία. Είναι θέμα αρχής: 30 εκτελέσεις οι καθυστερημένοι, 300 εκτελέσεις εμείς. Διότι δική μας είναι η δημοκρατία στο Ιράκ. Οπως και στη Βοσνία ή στο Κοσσυφοπέδιο - εξαγωγή της Δύσης.

Τώρα γιατί αυτή η παγκόσμια μούγγα για τις εκτελέσεις στο Ιράκ; τη γενοκτονία όλων των μη Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο; για την υπαγωγή της Βοσνίας σε προτεκτοράτο; για το όργιο όπλων-ηρωίνης-θανάτου στο Αφγανιστάν; τι να σας πω; η σιωπή (και ο θάνατος της διαμαρτυρίας) είναι χρυσός (για τους Δυνατούς). Ας αφήνουμε

την ιστορία να κοιμάται (αλλιώς ξυπνάει το... μίσος), ας κοιμόμαστε κι εμείς μαζί της. Σιγά τώρα μην πάμε ποτέ τον Μπλαιρ στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκληματία πολέμου (ένας αισχρός απατεών που εξαπάτησε το Κοινοβούλιο της χώρας του), δεν τον λένε Μιλόσεβιτς.

Αλήθεια, θυμάται κανείς τον Κουκ -Βρετανό Υπεξ- και τον θάνατό του;

Τελικώς στα πόδια του κ. Χριστοφοράκου έχουν προσκυνήσει πολλοί περισσότεροι πολιτικοί απ' όσους στην Παναγία του Σουμελά.
Επίσης, τα χέρια του παπαρασπούτιν Εφραίμ έχουν φιλήσει περισσότεροι πολιτικοί από όσους φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να πάρουν το χρίσμα από τους Δυνατούς και να προκόψουν.
Και, για να μην παρεξηγηθούμε βεβαίως, μιλάμε πάντα για τους πολιτικούς των δύο εναλλάξ κυβερνώντων κομμάτων συν την τσόντα τους το ΛΑΟΣ
αυτό το φαιοπρασινογάλαζο μέτωπο
που, τώρα με την κρίση, υψώθηκε ολοφάνερο μπροστά μας.
Τώρα που η αγορά ζητάει αίμα και καθώς χωρίζει η ήρα απ' το στάρι, ο δικομματισμός δείχνει το όλον του πρόσωπο: φαιοπρασινογάλαζο.
Στο μεταξύ η κρίση δείχνει και αυτή όλο και πιο φανερά την πραγματική της φύση: θυμίζει όλο και περισσότερο «πυραμίδα» (σαν την Αλβανική πυραμίδα, εάν ενθυμείσθε).
Εν αρχή ήσαν οι φούσκες! Οταν οι φούσκες κλόνισαν αυτές που τις δημιούργησαν, τις τράπεζες, τα
κράτη έσπευσαν με τα λεφτά των φορολογουμένων να τις κρατήσουν στα πόδια τους. Τώρα, οι ίδιες τράπεζες όχι μόνον κερδοσκοπούν ασύστολα εναντίον των κρατών, αλλά και ετοιμάζουν τις επόμενες φούσκες.
Απορώ γιατί δεν φωνάζουν τον κ. Μπερίσα να τον κάνουν Μπαρόζο ή Ολι Ρεν. Ο δικός μας ξέρει καλύτερα!
***
Δεν ξέρω αν τα χρεωμένα πατόκορφα νοικοκυριά θα φάνε στο τέλος την Ευρώπη, αλλά είναι φανερό ότι το μεγάλο κόλπο ο καπιταλισμός το είχε μπροστά στα μάτια του έναν αιώνα κι εν τέλει το είδε η Θάτσερ κι ο Ρήγκαν.
Τότε οι τράπεζες οδηγήθηκαν να μυριστούν ότι εκτός απ' τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους το ίδιο καλοί πελάτες και καλύτεροι μπορούν να γίνουν οι φτωχοί. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πολλοί.
Αν παίρνεις λίγα από πολλούς συνεχώς μπορείς να βγάλεις ακόμα περισσότερα απ' όσα όταν παίρνεις, έστω και πολλά, από λίγους.
Κι έτσι άρχισαν τα δάνεια: προσωπικά, καταναλωτικά, για γάμους, κηδείες, βαφτίσια, ώσπου έγιναν οι τράπεζες «συνέταιροι στο μεροκάματο» όλων των εργαζομένων, χρεωμένων πλέον διά βίου.
Μέσα σε 20-30 χρόνια οι πολίτες έγιναν πελάτες κι ύστερα σκλάβοι. Διά βίου.
Σήμερα ο εργαζόμενος υφίσταται διπλή εκμετάλλευση: α) ενώ συνεχίζει να παράγει υπεραξία για το αφεντικό, το εισόδημά του μειώνεται β) κι από όσο του μένει, του πίνουν το αίμα στον τόκο οι τράπεζες.
Αυτή είναι η βάση του κακού και τα λοιπά μεγέθη (απ' το κόστος εργασίας έως τις τιμές στην αγορά) δεύτερα. Δεύτερα αλλά χαμένα στο σκόπιμο χάος της παγκοσμιοποίησης, σε αυτήν την «πυραμίδα» (από φούσκες και κανόνια) της νέας τάξης.
Είναι μάταιη λοιπόν η απορία μας για το περίφημο «πολιτικό κενό» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τώρα το Μάαστριχτ και η Λισσαβώνα αποδεικνύουν ότι ήθελαν αυτό το πολιτικό «κενό», ότι ήθελαν μια Ενωση τραπεζών σε έναν διευρυμένον χώρο περιφερειών και πληθυσμών -τα έθνη, τους λαούς και τα πρόσωπα πετάξτε τα στον Καιάδα.
...................................
Οσο για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, κουραφέξαλα! Οι όποιες κινήσεις γίνουν, αν γίνουν, για τα «PIGS» (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα), θα γίνουν για λογαριασμό των τραπεζών και των Δυνατών - είναι
πάλι κοντόφθαλμες οι Δημοκρατίες της Βαϊμάρης.
Η μία, η Γερμανία, θέλει ισχυρό Ευρώ, διότι οι εξαγωγές της πλέον, ήδη μεγαλύτερες απ' αυτές των ΗΠΑ, δεν χρειάζονται φθηνό το Ευρώ για να 'ναι ανταγωνιστικές.
Η άλλη, η Γαλλία, θέλει φθηνό (σχετικώς) το Ευρώ για να κρατήσει ζωντανές τις εξαγωγές της.
Η Αγγλία απλώς δεν θέλει το Ευρώ.
Ενώ η Ιταλία το θέλει και μαύρο και βρώμικο και τσαχπίνικο -του κάνει και το μπανάκι του άμα λάχει.
Η Ιρλανδία (το πρώην θαύμα που) κράτησε τρεις μέρες, εμείς πάμε για εννιάμερα, η Ισπανία για καλά σαράντα -όλη η Ενωση
επιδεικνύει μιαν αξιέραστη ενότητα.
Ποιος θα βγάλει το μάτι του αλλουνού πρώτος και ποιος θα φαγωθεί τελευταίος. Από τη μια οι ανεξέλεγκτες από χρόνια αγορές και από την άλλη η σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία των Βρυξελλών, να τες η Σκύλλα και η Χάρυβδη...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.ΙΙ.2010 stathis@enet.gr